Karma

Karma to takie tajemnicze słowo wojujące z przyczyną i skutkiem,

Ale nie w sensie dosłownym tylko teologicznym grzechu pierwotnego,

Jeszcze bardziej zagmatwanym w dobie teraz dzielenia i w dwoistości.

A przecież to takie proste, wybieramy strumień płynący prosto,

I skaczemy doń, ale już bez świadomości i zaczynamy tu płynąć,

I jak dziecku świetnie nam idzie łatwo i przyjemnie ale po środku,

Lecz gdy zaczynamy się rozglądać, wiosłować w różne jego strony,

Karma nasza zaczyna rosnąć i nie wiadomo jak, gdzie, no i dlaczego.

Karma to ten strumień życia jaki wybraliśmy, a gdy zmieniamy:

Zaczyna puchnąć, życie komplikować i rosnąć w złym kierunku,

Gdy od początku akceptujemy program płynie spokojnie i cicho.

Kiedy wybraliśmy życie w udręce tutaj ciężkiej choroby,

Trudno teraz, gdy się o tym nie pamięta no i z tym pogodzić,

Jeszcze trudniej żyć z taką traumą, teraz spokojnie i cicho,

Czy udawać męczennika za grzechy i nie swoje, czy innych.

Więc co robić, mam zaakceptować taką wybraną sytuację?

Nastawiać życiu niechętnie drugi policzek i cicho cierpieć?

Nie wiem, niektórzy tłumaczą nią swoją tutaj wybraną misję,

Ja wolę ją zmieniać delikatnie i uzdrawiać siebie Łaską miłości!

Może więc lepiej kreować życie wyobraźnią i wizualizacją future?