Inni

Ci inni, ale na naszym ekranie rzeczywistości, jak oni wyglądają?

Czy nie tak jak sobie ich wymyślamy w mózgu na ekranie rozumu...

W tak już abstrakcyjnej sytuacji nie ma nic gorszego,

Niż ten tu stopniowo narastający niepokój niewiedzy!

W tym przypadku zachowanie spokoju i podniecenie,

Będzie lepsze niż gniew i rozdrażnienie i to z powodu,

Choćby tego, że się jest w towarzystwie „wiedzących”

Niepokój jest teraz najgorszym wrogiem poznawania!

Przyczyny i skutki są i tak trudne do odróżnienia,

Szczególnie to dla tych, co już zaczynają widzieć!

Ale to te najbardziej prymitywne, czytelne i na tyle,

Że sami zachodzą w głowę najczęściej i obciążające,

Swoich bliskich i tu nieobecnych chwilowo wrogów!

Rzadko też rozumiemy, że pomiędzy nimi musi upłynąć,

Pewien jakiś czas określony by przyszły najistotniejsze,

Jak puenta na koniec i po dobrze opowiedzianej historii.

Niech tylko ktoś sam wskaże,

Tą choćby jedną z przyczyn,

To zaczną kpić teraz z niego,

A gdy zaczną już podejrzewać,

Choćby jeden cień powiązania,

I związku skutku z przyczyną,

Na swym własnym przykładzie,

Wściekną się i będą się zapierać,

Jak żaba od przysłowiowego błota,

Albo zaraz przejdą do ślepego ataku!

Jak to odnieść do ww. obrazu odbicia dualizmu,

Nie wiem, zostawiam wam to do przemyślenia...