Statek kosmiczny

 

Słusznie porównuje się Ziemię do statku kosmicznego,

We wszechświecie nie ma nic stałego i to już na zawsze,

Tak należy rozumieć proces ruchu w procesie ewolucji,

Podobnie jak tych żeglarzy i na kruchej łupinie stateczku,

Powoli i z czasem przyzwyczajają się i oni do głębin oceanu.

Marząc tak jak oni, a my o lądzie jak gdyby o wyśnionym niebie,

Wyobrażając je sobie jako coś przeciwnie a teraz bardzo stałego,

I to statycznego, nieruchomego, nienaruszalnego i skończonego!

‎,,Nie myśl, że Boskość jest daleko od ciebie. 

Jest Ona tutaj, teraz, w tobie! Jest zawsze z tobą! 

Przepływa przez twoją krew, przez twoje serce. 

To podstawa twojego istnienia”.
- Swami Premananda

Nie ma nic takiego we wszechświecie stałego i już zakończonego!

Chodzimy teraz jak po niepewnych krach lodowych ale i  gdzie wolno,

Wszystko co tylko sobie możemy wymarzyć staje się za sprawą myśli!

Ten Wielki Architekt buduje wiecznie, ale i zarazem,

Nie ma tu i teraz nic wiecznego stałego i docelowego,

Z całej tej Nieskończoności, wieczna jest tylko droga!

Czasami i astronomowie widzą zagładę światów,

Nam nie przychodzi do głowy choćby i połowa,

Podobnie niezliczone są liczby wydarzeń i dnia!

Dlatego warto notować drobne małe fragmenty,

Zachwycanie się pięknem życia jest płonięciem!

 

Siły zła treaz coraz mocniej nas atakują,

Dlaczego więc i my siebie pomniejszamy?

Wzajemnie się oskarżając i to o wszystko!

To jest jeden z najhaniebniejszych grzechów,

To jest takie rozłożone w czasie zabójstwo,

Dobrych myśli, zamierzeń i aktów pomocy,

Burzenie i pomniejszanie nie mają teraz ognia!

Negacja jest zaprzeczeniem formuły syntezy!

 

Moc płomienia pochodzi z jego wnętrza,

Czynniki zewnętrzne mogą jedynie zagasić,

Dlatego należy docenić wewnętrzny spokój,

Gdy wiry astralne próbują go tu zdmuchnąć.

Najpierw do świadomości należy przyjąć,

Zbliżanie się odległego subtelnego świata,

Zanim jego objawy autorytatywnie odrzucić,

Cóż z tego, że dla większości i niewidzialne.

Zauważalne za to są wyłącznie te same skutki,

Dotyku, ukucia, szmeru głosów, czy też zjawy,

Świat ten nie wejdzie teraz jak uderzenie młota,

                                            Jak te obce wojska z biciem w bębny i fanfarami?

 

Lecz gdy już sami zobaczą istotę ognistą,

To już wedle ich wewnętrznego zepsucia,

Wezmą ją za syna i córkę szatana złości,

Nie myśląc, że patrzą przez swoje okulary,

Własnych tu już podejrzeń, ocen i sądów!

Nie nazywajmy tego scepty-cynizmem,

Uczonością i krytycznym spojrzeniem,

Najlepiej nazwać ich taką własną tępotą,

Jak ten człowiek donoszący na drugiego,

Nie będzie on patrzył na piękno ogrodu!

Myśl ta już umieszczona na samym sercu,

Pozostaje też trwale i w samym kielichu,

Można nazwać to 'uduchowieniem' myśli,

Staje się ona wtedy ognistym przymiotem,

Zbliżanie się takiej - do świata ognistego,

Charakteryzuje wyładowanie iskier fohatu,

Można to zauważyć w chwilach napięcia,

Mogą się też wydzielać z ust jak i wzroku,

Często właśnie na to zwracają niemowlęta,

Nie mogąc oderwać wzroku od ich adresata,

                                             Widząc ten świety ogień w  naszych spojrzeniach. 

‎"Jeżeli coś kochasz, daj mu wol­ność. 

Jeżeli wróci do Ciebie, jest Two­je. 

 Jeżeli nie wróci, oz­nacza to, 

że nig­dy od początku Two­je nie było." 

- Salomon

Kiedyś w parku tą myśl wydłubał na ławce ktoś,

Wtedy nawet nie wiedziałem i nie znałem autora,

Dziś wiem, że nie można jej stosować do nikogo,

A szczególnie do własnych dzieci i tak wyfruną!