Jak latarnia

 

Słuchajcie proroków, wizjonerów, przekazów, tak jak dzieci rodziców,

Naiwnie, jako ostrzeżenia, bo reszta jest w Waszych rękach przyszłości!

Na tym polega znaczenie nadziei w ostatnich słowach:

„NIE LĘKAJCIE SIĘ!’

 

Braterstwo, Wspólnota, współpraca,

To nie taka abstrakcyjna teoria czasu,

To realna nasza świadoma teraz siła,

Która prowadzi nas przez eony czasu.

Od świadomości jednokomórkowca,

Do świadomości teraz samego siebie!

By wreszcie już na koniec zrozumieć,

Że jesteśmy wszyscy jednością w sobie,

Rozbitymi jak te lustereczka kawałkami,

By mogły uświadomić sobie tym samym,

Że są cząsteczkami tej tu jednej całości!

 

Trzeba stać jak ten skały monolit,

Nie zajmować się teraz wykrętami,

Bo nie ma pośrednich tu rozwiązań,

Polubownych umów naszego dzieła,

Dla którego jesteśmy tak stworzeni!

Rozwidlone myślenie, to jest jak pożar,

Rozprzestrzenia się po nas i państwach.

Nie pozwalajmy tak rozdwajać myślenie,

Lepiej je rozwijać, niż nami ono owładnie,

I tak przyciśnie buchalterią konsekwencji!

Przeszkodą do założenia wspólnoty,

To niewiedza, upór, złość i podłość,

Wszędobylskie znajdujące zwątpienie,

Nie zwracajmy uwagi też na innych!

Uznajmy konieczność ich ewolucji,

Tak jak obecność subtelnej materii,

W każdym już znanym przedmiocie,

                                                                  Teraz codziennym, wszędzie i wokół!

"Kochani, jeśli rozumiecie, że każde z was jest częścią Boga, ukochaną i cenioną częścią całości, i że wszystko co robicie wpływa nie tylko na jedną istotę, ale również i na całość, czemu dalej maltretujecie siebie poprzez mówienie do siebie w negatywny sposób? Czy widzicie, że ranienie siebie w taki sposób tylko utrwala świadomość bycia ofiarą? Czy mówilibyście w ten sam sposób do swego sąsiada? Do dziecka? Do swego ulubionego archanioła? Do Jezusa? Ponieważ mówienie do siebie w taki sposób jest równoznaczne z mówieniem w ten sam sposób do każdego. Po prostu nie jesteście w stanie uzdrowić się ze świadomości ofiary, jeśli w dalszym ciągu ją podtrzymujecie. Proszę, proszę zacznijcie szanować samych siebie – te zdumiewające istoty, jakimi naprawdę jesteście!  WSZYSCY jesteście boscy, wszyscy jesteście ukochani i jesteście tak integralną częścią całego tego procesu, że po prostu nie może się on wydarzyć bez każdego z was. To czas, abyście objęli to, kim naprawdę jesteście, a by to uczynić musicie zacząć akceptować wspaniałość swego własnego istnienia."

Archanioł Gabriel: Codzienne wiadomości:

 http://wielkawiosnawszechswiata.blogspot.com/

 

Władam wtedy gdy jestem w stanie się tego wyrzec,

Coś takiego tak na ławce wyryto: jeśli kochasz to coś,

To, to wypuść, jak wróci, to może kiedyś i Twoje było!

Bo gdy do Wspólnoty przyjdziecie, to lepiej na zawsze!

Władajcie już wszystkim, tak jak gdyby to było i Wasze!

By móc się wyrzec wszystkiego, odchodząc to zostawcie!

To już ogarnęliście, bo dobrze jest praktykować wyrzeczenie,

Wszystkiego: majątków i rzeczy, i nie tylko słowem na ławce!

Gdy się ich naprawdę pragnie, lepiej zaspokajać niż wyrzekać!

Wyrzeczenie na tzw. gębę, praktycznie jest gestem dla małpy!

Władam, gdy wyrzekłem się naprawdę!

Gdyż nie jestem królem małp dla rzeczy!

http://wielkawiosnawszechswiata.blogspot.com/2012/09/kryon-o-byciu-latarnia-morska.html

 

 Jak latarnia mamy świecić wewnętrznym ogniem!

Odpowiedź z zapytaniem na pytanie, 

Jak gdyby treść i sens pytania wiąże,

Nadając kierunek jedno drugiemu, 

A myśl staje się bardziej przejrzysta!

Jakąś niedokładnością nie zakłócona, 

Bo lepiej samemu zadawać pytania!

I zaczekać, co rozmówca odpowie,

Co go do nas naprawdę sprowadziło?

Kiedy to życie zaczęło mu doskwierać,

No i jak sobie wyobraża Nauczyciela?

Jak rozumie współpracę i braterstwo, 

Czy jest w stanie sobie sam wyobrazić?

Naszą Wspólnotę wewnątrz świadomości? 

W ten sposób można wprowadzać już nowicjusza, 

To tak jak się wprowadza do ogrodu naszego domu, 

W ten sposób pokazując mu nasze zarośla wyobraźni, 

Krzaki naszych pragnień, czy też marzenia jako kwiaty!

Nie należy pytać o intymne życie rodzinne, 

By sens rozmowy nie sprowadzić do spraw,

Zwykłych i codziennych, bo wiemy dobrze, 

Że to jedynie ta zwyczajna tu rzeczywistość,

Rozwija i poszerza świadomość rozmówcy!