My
ludzie...
jak często dziękujemy innym, że są z nami w naszym życiu? Jak często jesteśmy im wdzięczni za to co dla nas robią? Jak często doceniamy naszych nauczycieli, którzy starają się zmienić nasz świat na lepszy? Wszechświat zawsze wynagrodzi nas obficie za naszą wdzięczność... toteż bądźcie wdzięczni za wszystko co pojawi się w waszym życiu... nawet za burze... bo to może być prezentem dla ciebie jakim obdarza cię Wszechświat, twoja ciemność, którą na siebie ściągasz a ty masz to naprawić, co tą burzę powoduje i docenić to, co masz i kim jesteś. Kiedy jesteś przebudzonym człowiekiem słowo "dziękuję" łatwo wypływa z twoich ust, ponieważ ma ono dużo z wdzięcznością i miłosierdziem... wdzięczność jest świętą przestrzenią, to większa siła niż twoje ego. Lecz bywa w życiu, że nasi nauczyciele stają się naszymi wrogami, ponieważ przychodzi taki czas, że czujemy się ponad nich i zmieniamy kurs... w tej samej chwili przechodzimy do jednego stanu w inny... ale to Wszechświat postawił ich na naszej drodze i chce abyśmy się od nich uczyli... ma w tym jakiś cel, którego my jeszcze dzisiaj nie rozumiemy... i dopóki się od nich nie nauczymy, nie uzyskamy własnej wolności... a przede wszystkim mamy być wdzięczni za wszystkie te łaski jakie nam dzisiaj Wszechświat zsyła... nie przychodzą bez powodu... i niezależnie od tego, jak daleko się wzniesiesz, nigdy nie zapominaj i bądź wdzięczny sercem swoim nauczycielom, którzy doprowadzili cię do twojej wyżyny. I można tu pomyśleć, że Wszechświat chce szeregu zasad, gdy on naprawdę chce ludzi określonego rodzaju... i nic nie dzieje się przypadkiem. Namaste
Vancouver
7 Oct. 2019
WIESŁAWA
|
Wdzięczność jest klasycznym uczuciem i wychodzącym z serca,
Na bazie jego rozpoznania możemy wysyłać ją tak i świadomie.
Podstawowym pytaniem jest kto właściwie tego uczucia w nas słucha,
Bo na pewno pośrednio ciało i jako posłaniec się ciszy i tak zdrowieje.
Ale głównym odbiorcą tego uczucia jest nasza zbiorowa dusza,
Cieszy się jak matka, gdy widzi jak jej dzieci się przepraszają ...
TWOJA DUSZA...
twoja dusza jak wiatr leci tu i tam
i nigdy nie wiadomo co w twoim życiu zmieni.
Goni cię między kwiatami na łące
i rzuca blisko krawędzi nad przepaścią...
czujesz jej ciepłą bryzę
i słyszysz jej wycie ze środka...
i szepcze ci sekrety w niezrozumiałym języku...
i radują cię jej skrzydła, które niosą do nieba...
i czujesz ich ciężar, kiedy burza cię dopada...
i lubi siedzieć przy kominku, czytać poezję...
i hula z liśćmi między drzewami w ogrodzie...
dusza twoja.... ciągle się zmienia...
i każe ci się śmiać, cieszyć... a innym razem płakać...
dusza... pełna marzeń, pożądań, chciwości
ale i pełna miłości, współczucia...
tej natury, która zawsze z nią była...
gdziekolwiek się pojawiła...
gdziekolwiek zaczynała żyć...
zawsze musiała wstać i przejść przez ten wiatr...
bez względu czy wieje słabo czy mocno.
Wiatr się zmienia... ale ty spokojnie oddychaj...
nie bój się, że ten wiatr zapędzi twoją łódź na wielki ocean...
czy nikt ci tego jeszcze nie powiedział,
że w twoim wnętrzu mieszka coś, co nigdy nie umiera...?
Vancouver
24 Sep. 2019
Wiesława
Wdzięczność przed nami drzwi do nowego świata otwiera,
Podnosi wibrację na tyle, że wszelkie pasożyty odpadają ...
To jedyna droga od nich nas uwolnienia,
To jak wypływanie z wciągającej głębi.
Tak to kiedyś jeszcze jako nastolatek wybrałem się na drugą stronę jeziora,
A płynąc już długo zmęczony i w płetwach to przy brzegu próbowałem dna.
Zaplątałem się w lniany i zacząłem się szarpać nie chcąc stracić płetw,
Zakrztusiłem się wodą próbując je uwolnić na sek. tracąc przytomność.
Wtedy nie wiem skąd, bo nikogo nie było, dostałem w łeb,
Otrzeźwiło to mnie już na tyle, że przestałem się szarpać.
Dziwnie się wtedy poczułem, ale też spokojnie zacząłem oddychać,
Przełkniętym powietrzem i bez trudu mnie puściły i tak wypłynąłem.
Do dziś się zastanawiam, co to było, czy sam sobie ten cios zadałem,
Czy było to tylko wrażenie przesłane przez ducha w zwojach mózgu?
Od tego momentu uświadomienia sobie:
Ducha ... i wzajemnie ...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz