Ku Marii pamięci...

Wołanie o pomoc

Ostatni okres w moim trudnym życiu

Żłobił niedbale zmarszczki na mym czole

I kładł się cieniem pod mymi oczami,

Które zapadły spojrzeniem w niedolę

Mej własnej ludzkiej, zwykłej bezradności.

Walczyłem z sobą, walczyłem z innymi,

Chodziłem z twarzą jak pątnik pokutny

Co bez uśmiechu spotyka dzień każdy,

W którym depresja szarością swej nuty

Zaćmiła obraz mej szczęśliwej gwiazdy.

Nie miałem w sobie już żadnej nadziei,

Przestałem wierzyć w cokolwiek i marzyć,

Wiedziałem jedno – jestem utrudzony,

Bo przyszła pewność, że nic się już zdarzyć

Nie może dla mnie, co serce rozgrzewa,

By tam odszukać to, co utraciłem

W sobie i w drugich, w czasie rozproszonym

Idąc przez życie, w tym co roztrwoniłem

Bezmyślnym gestem, czy niebacznym słowem,

Myśl wirowała w głowie mej zmąconej,

Myślałem – ojciec, dom rodzinny, matka...

Przywoływałem ich twarze stracone,

Aby zrozumieć to, co do ostatka

Przekazywali własnym przykładem.

Lecz te powroty do czasu dzieciństw

Nie przynosiły mi nic z ukojenia.

Czułem jak gorzko smakują przeżycia,

Kiedy zostają już tylko wspomnienia

I nic poza tym, co nie jest tęsknotą.

Wiedziałem jedno, że czas, w którym żyłem

Nie znajdzie w sobie samym rozliczenia

Że przeszłość również nic mi nie odkryje,

Bo minęła, a chcąc zrozumienia

Muszę na wszystko popatrzeć od nowa.

Szukałem zatem własnej perspektywy,

Z której wykreślę nowy kąt myślenia,

Aby ratunek przywołać w potrzebie

Budując pomost mego ocalenia

Przed własnym cieniem, który mnie okrywał.

Pragnienie tego, aby się ocalić,

Było wołaniem mnie samego we mnie,

A skierowane było gdzieś do „Dali”

Rządzącej wszystkim cicho, potajemnie,

Wyznaczającej sprawiedliwość w świecie.

Chciałem ją jakoś przekonać – błagając,

By chciała zbliżyć się do mnie małego,

By przemówiła dając mi odpowiedź

Na moje pytanie rzucone: „dlaczego”

Tak bardzo szarpie się po mojej drodze?

Chciałem Jej zadać jeszcze wiele pytań,

Na które próżno wyjaśnień szukałem.

Chciałem Ją samą o sens życia spytać,

Bo właśnie teraz najbardziej się bałem,

Że sens swojego życia utraciłem.

I to błaganie było jak modlitwa,

O której dawno przecież zapomniałem,

A teraz sama we mnie się zbudziła

I ze zdziwieniem czułem, że się bałem

Już mniej jak przedtem – swego zagubienia.
Najpierw zamilkłem jak ktoś zaskoczony

Nagle przez kogoś, a potem w pokorze

Szepnąłem cicho, by nikt nie słyszał,

Tylko Ty jeden w tej Dali: „Mój Boże

To jednak jesteś, choć nie znam Twej Twarzy”

Któż bowiem inny mógł mi odpowiadać

Na głos modlitwy teraz tak żarliwej?

Pamiętam – kiedyś mówiła mi matka –

Że wtedy człowiek czuje się godziwiej

Jeśli nie straci z swym Ojcem kontaktu.

Chociaż nie miałem odpowiedzi w słowie,

Czułem ją wnętrzem własnego wymiaru.

Wiedziałem teraz, że sterany człowiek

Dochodząc klęski i tego obszaru,

Który jest bólem – sam nie pozostaje.

Zacząłem zatem swoje medytacje

Poprzez słuchanie wewnętrznego głosu,

Rzucając w niebo wszystkie gorzkie słowa,

By je odbiło echem swego losu,

Bo jak jest w niebie tak i na ziemi,

Czułem, że echo to jest coraz bliżej,

Że słyszę odzew na moje wołanie

I że samotność i rozpacz odchodzi,

A spływa spokój i nowe czekanie

Na inny wymiar mojej świadomości.

Czekałem zatem na Głos z Wielkiej Dali,

Na to co pytam tak głęboko w duszy.

Wierzyłem Niebu, że ześle odpowiedź,

Bo przecież wiara i góry poruszy

I miłosierdzia otworzy swe bramy.

I tak słuchałem siłą własnej woli

Cały w skupieniu, w czasie, zawieszony

Swojej pamięci, w swojej niewiadomej

Na słowo dali:

„Jesteś już zmęczony,

Przysiądź więc ze mną na skraju wieczności;

Posłuchaj siebie więc we mnie, w swym korzeniu,

Którego ziarno w słowo oprawiłem,

Abyś je odgadł i w nieśmiertelności

Odnalazł klucze, te które zgubiłem

Dla ciebie, w wielkim ogrodzie stworzenia,

Byś mógł powrócić tu poza granice

Czasu, przestrzeni i bytu wszelkiego

Byś poznał wszystkie swoje tajemnice

W mojej tej jednej, ukrytej dlatego

Przede mną samym – bym się też nie strudził..”