Obraz

https://www.facebook.com/groups/103417119799031/permalink/2544374299036622/

Ciekawy, ale i pewna próba opisu obrazu rzeczywistości,

Z jakiegoś punktu widzenia indywidualnego obserwatora.

 Ja osobiście cały czas na swoim blogu próbuję ten obraz uruchomić, 

Tzn. porównywaniem do jakiejś koncepcji i coraz bardziej złożonej. 

 

Najpierw umieściłem ją w fotoplastykonie z obracającym się bębnem przed obserwatorem, 

Właśnie taki się zachował w Warszawie w hotelu Polonia, a potem zobaczyłem go jako teatr.

Teatr tu z nami niejako wydzielonymi aktorami żywymi aktualnie na deskach, 

Gdzie i w międzyczasie ponad czasoprzestrzenią w amfiteatrze nas obserwują. 

Ci co jakoby z zaświatów, ale nie wcieleni chwilowo na deskach teatru, 

Zmarli na pierwszym poziomie, a dalej < coraz wyższe istoty duchowe. 

Na najwyższych anioły i itd jako wszyscy stworzeni,

 Razem w jednym bąblu wszechświata wielo-światów.

Ale zarazem stanowiących krople oceanu całości Stworzenia, 

A całość się kręci jak piramida i spiralnie z jednego punktu.

Stworzenia i jego niepowtarzalności tak, jak w kalejdoskopie,

Czy może to przybliżyć nam koncepcję powyższego obrazu? 

 

Nie wiem, ale dla mnie jest to bardzo fascynujące ogromnie,
Jak i to, że z upływem czasu jesteśmy jakby coraz piękniejsi.

Podejrzewam, że to jest ściśle związane z wynurzaniem się naszej świadomości,
Właśnie jak z obrazu zakrytego mgłą nieświadomości swojego bytu na co dzień.

Proponuję obraz w pełni samoświadomości swojego bąbla,
Jako Pana tego stworzenia swojego indywidualnego świata.

Wzięcia całkowicie odpowiedzialności świadomie za to co sami tworzymy,
Nie za to co inni czynią na oczach i świecąc jedynie własnym przykładem.

To bardzo trudne jest do zrozumienia w środowisku ludzkości,
Że każdy nie tylko nosi torebkę z dokumentami, ale i też siebie.

To jest aura stworzona ogniem przestrzennym,
Izolująca nas przed innymi niewidzialną mocą.

Im większą masz jej świadomości tym łatwiej ją zobaczysz u innych,
A u siebie podobnie można ręką sprawdzić w jakiej jest też odległości.

Zakładając teraz, że to na co patrzymy to obraz naszego postrzegania,
To my, a nie kto inny mamy nad nim pewną kontrolę przez odczucia.



Każdy z nas już zapewne zauważył, że od jego stanu uczuć zależy,
W stanie radości może zostać rozświetlony, a odwrotnie w smutku.

"Deszczowa piosenka" jako film jest tego dobrym przykładem,
Gdy jesteśmy zakochani możemy przenosić niejako góry radości.



Trzy tysiące w kręgu entuzjastów Rainbow 2017 in Italy: