Niebo

Czy niebo jest do góry nogami?

Podobno tak, jak i tutaj dorastamy,
Tracimy niewinność uczuć z nieba,
Gotowi zrobić zbrodnię dla chleba.

Jak z niego wychodzimy to widzimy, że było dość łatwo,

Ale jak trzeba z powrotem to praktycznie już niemożliwe.

A gdy próbujemy, to nam wychodzi dwoistość dzieci gatunków,

Sami nie wiemy, gdzie go szukać, a najgorzej to innych słuchać.

Będą cię odsyłać, gdzieś tam i bardzo daleko, aby - od ciebie,
Bo w tobie jest niebo i w zależności, czy patrzysz z miłością.

Tyle jest nieb ile nas i może kiedyś złączymy je w Jedno,
Ale zawsze będziemy w nim indywidualną istotą duchową.

To nasz największy skarb, jaki tutaj zdobywamy z doświadczeń,
Gdybyśmy ich nie przeszli sami, nie uzyskalibyśmy świadomość.



Połączymy świadomość doświadczenia z miłością świadomości serca,
Jedno musi z drugiego wyrastać, tak jak drzewo z gruntu ziemi natury.

Niebo sprowadzimy na ziemię, a nie za nią pogonimy gdzieś tam,
Coś czuję, że ta walka właśnie o to idzie, by zmniejszyć populację.

Gdy się mniej ludzi obudzi, to łatwiej nimi manipulować,
Za dużo obudzonych może przeważyć szansę do wolności.




Nie da się w dwoistości nic nie zrobić, gdy się złączą za ręce,
Umysł w stanie równowagi i tak czekając, aż się coś wydarzy.

Wtedy jest najtrudniej, gdy się coś wywraca,
A my nie wiemy czy to podeprzeć, czy puścić?

Serce podpowiada pomóc, a ręce same działają odruchowo,
Wtedy wątpliwości znikają z umysłu i tak rodzi się bohater.

Czemu na wschodzie nie ma bohaterów, a tylko rozsądek,
Czy też karma którą każdy ponosi i nie wolno jej zabierać?

Jak pogodzić bycie obserwatorem z działaniem bohaterskim,
Wszystko zależy od tej intuicji, to ona zawsze nam podpowie.




Czy to niebo jest gdzieś tam i na ekranie, czy w nas,
Jak to już stwierdziła nauka za pomocą mikroskopu?

https://www.facebook.com/takzjaralem/videos/941911255851750/

I to jest ten dylemat, czy karma pozwala ci się wtrącać,
Czy ratować człowieka, czy też czekać na rozwiązanie,
Czy może największą ofiarę jakim został pies 'obronny'?

Tylko jak kobieta z rozkoszy jęczy wtedy nie mamy wątpliwości,
Ratujemy ją nie zależnie od kierunku odwrotnego nieba nagości?

Potem czujemy się jak w niebie, ale krótko i to nas napędza do powtórek,
Żadne z takich powtórek nikomu się nie nudzi i to podobno życie napędza,
Tak mówiąc prawdę to nie hormony mi teraz pomagają pisać, a duchy poetów:
Boya, Asnyka, Sztaudyngera, Leca i Tuwima, z chichotem Hanki Bielickiej:   

A tak w ogóle:

"Rozmawiała gdzieś gazeta z książką,

W kiosku, na stoliku, czy na Śląsku":

"Proszę Pani!

Czy to już koniec miesiąca?

Czy to ludzie pieniędzy nie mają?

Raz chodzą w jedną i zaraz w drugą,

Nic nie kupują, tylko gadają,

proszę Pani!?

A nawet nas nie oglądają!

Proszę Pani,

a może to koniec świata?

Jak długo mamy tak leżeć?

No, niech no się już to zacznie,

No wie Pani!
Nie koniec, to kupowanie!

Ten pierwszy dotyk spoconych rąk!

A potem, to przewracanie kartek,

Łaskotanie zaślinionych rąk i ten..!

Blask wpatrzonych we mnie oczu!

Uśmiech na twarzy i ten bijący żar!

Musi się coś takiego i tutaj wydarzyć,

Bo już dłużej tego czekania nie przeżyję!

Gdy pomyślę, że może zdarzyć się cud,

Że wybierze mnie mały Jaś i jak wtedy,

Gdy byłam Tego Jasia kolorowanką....

Och, ach, och, ach, och, ach,.....

Już dobrze, proszę Pani, nie płaczę..

Czemu teraz przestała Pani..  mówić?

Przecież całkiem zwariował ten świat!

No dobrze, że sama nic nie rozumiem,

No.....  z tego, co ludzie dziś czytają,

Bo przestali się do nas już uśmiechać,

Stracili ten charakterystyczny oczu blask,

Panią to już, chociaż szanują i tam wysoko,

Na półce regału trzymają, aby potem powoli;

Systematycznie z uwagą czytać i odstawić.

A mnie, proszę Pani, raz prask i do kosza,

Albo jeszcze gorzej do samego pieca!

A stamtąd powiadają już nie ma nadziei,

I już się do niczego podobno nie wraca!

‘Co Pani mówi? Lepiej już do kosza!?’

‘Bo gdzie się wpada?

W makulaturowy krąg?
Samsary? Nic nie rozumiem... i..

Nigdy o tym nie słyszałam, proszę Pani!

A już w życiu swoje wiem!,

Proszę Pani!

No nie wiem, przecież ja krócej żyję,

Zazdroszczę Pani tego stania na półce.

Ale zaraz! Zaraz! Czy mnie oczy nie mylą?

Czy to nie mój ten już całkiem duży Jaś!?

Zupełnie teraz straciłam mowę i głowę,

/a Hanką Bielicką, już nie jestem!/
Ach, och, ach, och, och, ach!

Nareszcie jestem kupowana i to chyba ten Jaś!

Poznaję po rękach, ach ten Jaś, całkiem, całkiem...

Pa!

/A tak w ogóle to moje pierwsze bazgroły,

A co najciekawsze przyszły do głowy rano,

O czwartej i obudzony kosem i chichotem..

Jak się później okazało w dniu jej odejścia.

Dwutysięcznego szóstego Pańskiego roku /