Obraz

Człowiek sam falę tworzy, a potem na nią narzeka, 

Ale niekoniecznie już same czyny człowieka,

Zamiast kochać wszystko jak leci..

Zawsze miałem wrażenie, że siedzimy przed kompem.. i ..

Wskakujemy do niego w to co stworzyliśmy i wyskakujemy,

Aby poprawić, a jak ciało już śpi by znów wskoczyć .. /Agni Joga?/

 

A propos tego poprawiania we śnie, to chyba nie bardzo nam wychodzi. 

Tak jak było wieczorem przed snem, tak samo jest i po przebudzeniu. 

No to, co to za poprawianie? - napisała do mnie znajoma na f.b.

Czy ja to ja po drugiej stronie i ten co może się na nas obrazić,

Czy raczej byśmy już razem doszli do tak właściwego wniosku?

Chodzi o to, abyśmy razem grali tę wspólną pieśń przyszłości,

Nie ma zjednoczenia, gdy druga strona się wysforuje naprzód.

Gdy nie ma rozdzielenia tworzymy to najlepiej,

Nie chodzi o to, że ręka w rękę, ale jako jedność.

To co dla jednych jest rajem dla drugich piekłem,

Takie są prawa myślenia w dwoistości poglądów.

Nie ma dobra i zła, bez ich rozdzielenia,
Zła nie ma jest tylko brak samej miłości.

Dlatego czując się jak w raju nie możemy widzieć innych w piekle,

Tak samo będąc w piekle wojny, to nie możemy czuć się jak w raju.

Może lepiej zapomnieć o tych dwóch stanach bytu rzeczy,

Przyjąć wszystko dobrze jak leci i przeczekać w tu i teraz?

Wszystko to, co widzimy postrzegając jest obrazem,
Co ciekawe to stan aktualnie psychicznego wnętrza.

To samo-przewijająca się taśma filmu w kinie,

Trzeba przeczekać nie zwracając uwagi, a minie.

Otóż to, to my mamy kosmos w sobie,
 A na zewnątrz projektujemy film o nim..

To wszystko jest tylko naszą historią jak mówi Adamus,
W tym ostatnim Shoudzie w pierwszej serii o skrzydłach:

http://tamar102.bloog.pl/id,362695140,title,MATERIALY-KARMAZYNOWEGO-KREGU,index.html 



Daje nam do zrozumienia, że nie warto wchodzić w cudze dramaty,
Lepiej jak motyl przelecieć przez ich siatkę pajęczą bez drgnienia.

 

Schować je pod pachę i te dawne urazy pamięci,
I po prostu pozwolić im razem z nami przelecieć.

Czy to nie to samo co pozwolić na to by się działo,
Przecież to obraz klatki filmu życia, co na nas leci.

Bawmy się tym życiem, bo czasu mało, a i z drugiej strony,
Nie mamy takiego zwariowanego tam czasu klatek lecących.




Tu na Ziemi własną historię piszemy życia,
Tam ona pozostaje jedynie wspomnieniem.

Co ciekawe podobnie jak Adamusa nachodzą i mnie wspomnienia,
Innych wcieleń przeszłości i przyszłości w głębokich snach realnie.