Cuda

Takie cuda mogą wywodzić się jedynie z samej natury,

Człowiek nie wiem jakby się starał sam tego nie dokona.

A może jest jak w tej sugestii, że to Stwórca patrzy naszymi oczami,

Niesiemy w Sercu Boską Iskrę. Cokolwiek byś „złego” nie zrobił.

Jak bardzo byś uważał się za niegodnego, masz w sobie Boskie Światło, 

Do którego zawsze możesz powrócić, gdyż jesteś dzieckiem Stworzenia.

Ale czy to nie my ją naśladując zbliżamy się do ideału,
Jak w matematyce te ułamki całości do ideału jedności?

Cuda natury tej tła obrazu i wspólnej rzeczywistości są ideałem piękna,
A my jako burza nad taflą jeziora zakłócamy obraz podwodnych cudów.

Zawsze w zachwyt mnie wprowadza ważka,
Swoją swobodą i ciszą lotu jak zręcznością.

Zawsze fascynował mnie świat z jej punktu widzenia oczu,

Ubogość zakresu postrzegania pozwala się nam skupić myśli.

Czy nie jest to przyczyną naszego oddalenia od piękna stworzonego,

Ale czasami i nas ono zaskoczy jak stoimy zapatrzeni z otwartą gębą.

Dla ważki przyzwyczajonej do piękna tej co nie zaznaje brzydoty,
Świat jest unoszącym się pięknem, nad stertą stworzonych śmieci.

Myślę, że właśnie takie postrzeganie, jak z lotu ptaka, czy lotnika,
Odizoluje nasze postrzeganie świata piękna od brzydoty jako robaka.

Czy chodzenie, jak much w śmietniku, czy lot nad łąką pełną kwiatów,
Wybór należy do naszego skupiania uwagi sklejającej rodzaje materii.

Co myślisz o tym i co oglądasz i jakim uczuciem sklejasz,
To masz na swoim ekranie względem ogólnego tła innych.

Możemy zbierać obrazy swoich myśli i łączyć je razem,
Nie tylko w taki piękny obraz serca, ale i też szkaradny.

Tak właśnie tworzymy miejsca spokoju na naszej planecie Gai,
Podobnie jak koszmarne wojny i wycinania naszej Białowieży.

Wojny okrucieństwa, to nie przypadek,
To wytwór wspólny myśli ludzi o zysku.