Jak?

Jak patrzeć do wewnątrz świata czy na zewnątrz,

To najtrudniejsze pytanie tak jak do linoskoczka?

Zachowanie równowagi w chodzeniu też nie było proste,

Należy postępować podobnie jak ze świadomością bytu.

Byt jest na zewnątrz i wewnątrz, realny, a my na skórce jego powierzchni,

Wszystko o dziwo jest realnym hologramem dostrzeganym niekompletnie.

Człowiek dzięki rozdzielczości uwagi czasu z całości na części,

Nie widzi wszystkiego na raz, a co stanowi jego osobistą 'iluzję'.

Można patrzeć dwojako na rzeczywistość z uwagi na to co się dzieje,

Jak i z uwagi na związane z tym wewnętrzne uczucia tylnego mózgu.

Dodatkowo nasze emocje są podsycane aspektami z astrologii,

Układami planet związanymi z ich promieniowaniem w czasie.

Całość można by porównać do wirówki wklęsłych luster,

A nas jak w środku z ich wewnętrznym odpowiednikiem.

Gdy zgrywają się w tej samej tonacji dźwięku zewnętrznie jest harmonia,

Każde odchylenie wewnętrznej matrycy już tworzy wewnętrzny dysonans. 

Gdy mamy stałą świadomość tego zjawiska w nas w skali mikro,

Jak i makro do całego oddziaływania kosmosu mamy zrozumienie.

Wielki kosmiczny magnes i jego wirująca stała grawitacja,

Nas w nim z jego odpowiednikiem w sobie daje całość bytu.

Taki obraz daje jakieś zrozumienie, gdzie się znajdujemy,

Uwięzieni w wirówce bębna Stworzenia w samym środku.

 

Możemy sobie uzmysłowić, że każdy jest w nim w tej samej sytuacji,

Gdy jest aktywny i się przemieszcza zmienia zawsze jakiś układ bytu.

Co ciekawe to koło bytu rośnie z jego wzrastającą świadomością,

Ale dla niego indywidualnie, inni są przebłyskami pomiędzy nimi.

 

Dlatego też każdy z nas jest inny i w innej sytuacji,

Krążymy po świecie bytu jak ubrania w jego pralce.

Nie wiadomo jaki wpływ mają nasze myśli na innych zachowania,

W hełmach rzeczywistości wirtualnej na głowie jako i nasze ruchy. 

No i co ciekawe kto w tej szklance i jaką łyżką miesza nam w głowach,

Dlaczego ten świat odbieramy tak kolorowo i każdy inaczej z osobna?

Wydaje się ten świat to jak kalejdoskop,

Za każdym ruchem na nowo odkrywany.

 

Jak byśmy znajdowali się w sali nieskończonych luster,

Nie tylko ustawionych na przeciw siebie, ale i wklęsłych.

Dlatego dają złudzenie takie jakbyśmy byli w środku,

Może jak nasza głowa duchowa w hełmie wirtualnym?

Stąd taka głębia ostrości sprawiająca wrażenie ruchu,

Nie wiem, czy tak sam dochodzę i do jakiejś prawdy?

Ale mam nadzieję, że choć odrobinę poszerzyłem sobie świadomość,

A może i trochę czytelników przez sam fakt dochodzenia do prawdy.

 

 'Absolutnie nic nie jest tym, czym wydaje się być, 

ponieważ prawdziwa natura rzeczy pozostaje 

głęboko ukryta pod pozorami rzeczywistości.'

To motto jednego z moich blogów. 

Ach ten wytrysk natury bytu i na początku,
  Zawsze smakuje jak pierwsze mleko matki..
Aby już potem w życiu dorosłym zastępczo,

Tak jak od krowy, gdy ona zaryczy konfliktem,

Małżeńskich związków zmowy słów i zmysłów..

Jak? A tak:

 

'Warto jednak dać sobie prawo do spełnienia w miłości i seksie, 

pielęgnować je i dbać o to, by ogień płonął. 

Jeśli nie znajdziemy mu ujścia w relacji, 

zdarza się, że ogień spala od środka, 

odpowiadając za agresywne emocje i frustrację'.

Kochanie.. ..czy chcesz się przytulić?

Nie, nie, bo dzisiaj boli mnie głowa...

http://tamar102a.blogspot.com/2016/12/jak.html