Motylki

 

Ach, te motylki, to emocje, co nas ciągle trzymają na uwięzi,

Jak psa na smyczy cięgle targanej, gdy próbuje się położyć.

 

http://tamar102.bloog.pl/id,344717865,title,Wiedza-tajemna,index.html

 

Wiedza tajemna przestaje być tajemną, gdy zaczniemy się zastanawiać,

Kto pociąga za sznurki i nas ciągle utrzymuje w stanie tego rozdrażnienia,

Co nas tak dzieli od siebie samych i obciąża odpowiedzialnością za to innych.

 

Ciągle nas skanują tymi motylkami, ale nie tylko tymi w brzuchu,

Co znowu nas napędza taką chemiczną zmysłów rozkoszą dwojga,

By co złączone, rozłączyć i wzmocnić poczucie strachu oddzielenia.

 

To taka gra w kotka i myszkę uzależnienia jak i od dźwięków,

Gdy są, to często drażnią, a gdy ich nie ma, wywołują potrzebę.

 

Do pewnego czasu nas to bawi, potem rozdrażnia, by już potem mieć już dosyć,

Wtedy zaczynamy uwielbiać choć chwilę tu ciszy, samotności w spokoju ducha.

 

 

Z tych motyli niekontrolowanych emocji od strachu do rozkoszy,

Tworzą się o nich myślokształty, czekające na dalszą swoją szansę,

 

Mają duże poczucie swojego ja, więc zawsze zaczynają od 'ty' oskarżeń,

Nigdy nie poczuwają się do swojej winy, bo siebie nie widzą i nie czują,

Siedzą w głowie jak wirusy w komputerze i bez przerwy podsyłają "nie".

 

Nie chcę, ja nie mogę i nie zrobię, bo nie muszę, ciągle nie!

To taka samoobrona tego, co się widzi dookoła i bez udziału,

A siebie też się nie widzi nawet w lustrze niechcianej twarzy.

 

To nasze myśli jak motylki we wszystkim tylko nie o sobie,
Tworzą wokół nas, takie motylki 'myślokształtów' o innych,

To nie zła pułapka, bo na to, co czujemy odpowiedzi nie ma,

Tylko ciągle widzimy skrzywienie na twarzach tych innych.

 

Więc to te twarze i ich reakcja dyktują nam, co mamy robić,

Nie własne myśli i marzenia dzieciństwa, czy też pragnienia.

 

 

 

Rozsuńmy tą kurtynę myśli myślokształtów o innych,

Zacznijmy myśleć o swoich  marzeniach z dzieciństwa,

Zacznijmy podróżować przez życie według ich wskazań.

 

Gdy zacząłem tak też myśleć, to oskarżano mnie o znieczulicę,

Za to sam poczułem się wolny, od innych wskazań życiowych.

Przestałem reagować nerwowo na oskarżenia i te motylki opadły,

Co dziwne to życie zaczęło się być bardziej krwiste w odczuwaniu.

 

Pojawiły się inne moje własne motylki odczuwania i ekspresji,

Zacząłem się udzielać twórczo i sprawiało mi to przyjemność,

Nigdy co prawda nie nudziłem się w obecności samego siebie,

Co dziwne zacząłem uważniej słuchać tego co mówią też inni.

 

Za to przestały mnie też denerwować takie oceny zaocznie innych,

O innych i o mnie, jak Kaptaha, z Egipcjanina Sinuhe, M. Waltari,

Mówiącego o nich, jako o 'brzęczących muchach' tych wypowiedzi,

Które jednym uchem się wpuszcza, a drugim wypuszcza w milczeniu.

 

 

Dlatego przed snem zawsze warto się z nich oczyścić wypuszczając,

Jak te owieczki na hali, po które już się więcej nie wraca zapominając,

 

Za to w nagrodę, to nowy dzień zaczynamy z pustą głową pomysłów,

Wtedy można się otworzyć na jakąkolwiek twórczość, nawet tą moją.

 

Nowe pomysły i cudowności już czekają, jak te ptaki na drzewie:

 

 

Co to w każdej chwili poderwą się i wlecą do pustej klatki umysłu!

Ale żeby nie znudziły się jedząc, trzeba je szybko nakarmić i wypuścić,

Bo jak same wrócą, to znaczy, że było warto pomysłami mnie nakarmić!

Tzn. że to co dotychczas pisałem, było jak coś miłego do powtórki..