Naukowcy zakładają, że to siła grawitacji i to widzenie sprawia,
Że my ją tak widzimy, gdy patrzymy przez te swoje instrumenty.
Myślą, że ona pochodzi z odległych zakątków układu słonecznego,
Ponieważ wówczas ich system przekonań tworzy tak rzeczywistość.
Taką która znajduje
się bardzo daleko stąd i tak oni tworzą swoją iluzję,
Ale faktem jest, że ty jesteś jej centrum obserwacji uwagi co przepływa.
Kiedyś dostałem obraz, że znajduję się w bąblu rozciąganym umysłem,
I jego postrzeganiem uwagi w nieskończoność tak jak w kombinezonie.
Gdzie wszystko jest w nim, ale jak chcesz zwiedzić już daleki kosmos,
To, że on ze mną musi się rozszerzać tak, jak guma i w nieskończoność.
I to byłoby odpowiedzią na moje pytanie, czy to co widzimy;
Galaktyki itp kurczą się i czy są realnie daleko w przeszłości?
A teraz Adamus te moje podejrzenia potwierdza,
Jakby czytał w moich myślach, a może ja w Jego?
To samo, a tylko głębiej, każdy jest w swoim bąblu obserwacji,
I sam go rozciąga niejako wyobrażeniem jak w kosmos uwagą.
To tak, jakby każdy miał swoją bańkę, czy balon,
W który dmucha świadomością i tak go poszerza.
Nawet i my jak jesteśmy w sobie blisko, to każdy przeżywa i widzi sam,
I nie tylko orgazmy, ale i wydarzenia, sam widzi inaczej i inaczej opisuje.
Tak więc, naprawdę, to wiara naukowców tworzy ich rzeczywistość.
Zatem dla nich ona
jest gdzieś tam, a tymczasem ona jest w 'tu i teraz'.
Grawitacja, którą oni
uważają za odległą o miliardy kilometrów stąd,
Wcale tam się
nie musi znajdować, po prostu jest percepcją tu uwagi.
Jak i w jaki sposób rzeczywistość
jest postrzegana za pomocą oczu i umysłu.
Wszystko jest w nas, jak w akwarium, to który poszerza się w ocean kosmosu.
http://strefatajemnic.onet.pl/ufo/nasa-oglosi-istotne-odkrycie-poza-naszym-ukladem-slonecznym/3kvj2m
Adamus tłumaczy, że nowa ziemia jest podobno taką grawitacją,
A co oni nazywają nieznaną planetą dwunastą, taką jak Nubiru.
Jeśli poszerzysz świadomość to możesz się do niej sam przenieść,
Będziesz wtedy żył na niej jak góral na górze i patrzył na dolinę.
Istnieje to, co jest widziane przez obserwatora i to co on chce widzieć,
Odwrotnie to działa na drugiego, nie uwierzy jak nie zobaczy grawitacji.
Widzisz to w co uwierzysz, bo nie da się nie wierząc widzieć,
Ktoś kto nie widział, ale uwierzył, wstąpi do nieba i zobaczy.
Myślą tworzymy niezależnie, czy widzimy, tak powstaje zapis astralny,
Aby powstał na ziemi za sprawą grawitacji musi wielu z nas uwierzyć.
Tak tworzymy wspólną rzeczywistość iluzji z nagromadzonych pierwowzorów,
Gdy jest ich coraz więcej tych podobnych powstaje widzialny ich konglomerat.
Przysłowie też mówi: że piekło jest wybrukowane chęciami,
Myślę, że to astral spełnia to złomowisko naszych pomysłów.
Jak się łatwo domyślić to grawitacja spełnia nasze życzenia,
Osobiście podejrzewam, że ten kosmos co widzimy jest nimi.
Mam na myśli, że to co widzimy jak przeszłe lata świetlne,
Te galaktyki itp, to śmietnisko nie skondensowanych marzeń.
Sam fakt, że się od nas oddalają i rozszerzają w coś jako nieskończoność,
Rzekomo po jakiś mld lat świetnych i po wybuchu jest projekcją astralną.
Tańcem dźwięków i cieni, jak to robi koleżanka rozpędzając,
Na wszystkie strony bąbla świata, aby tworzyć nowe na nowo.
Może to nie my uciekamy z nimi, a tylko one od nas,
A my jesteśmy w samym centrum 'wybuchu' kreacji?
Cudownie jest tak wymyślać i podejrzewać zamysły i realizację 'Boga"
Nie musząc sobie łamać głowy jak naukowcy aby udowodnić i zarobić.
Ten pomysł, że uciekamy od swoich pomysłów tych z przeszłości,
A one oddalają się od nas jak droga, gdy siedzimy tyłem - genialny.
Nie możemy widzieć przyszłości bo ją tworzymy teraz w czasie,
'Tu i teraz' jak na pace samochodu, gdy jedzie w mgłę potencjału.
Widzimy tylko za sobą przeszłość z efektami grawitacji galaktyk,
To dlatego, wszystkie szkoły mówią o medytacji i kreacji spokoju.
Teoria zagięcia czasoprzestrzeni też to potwierdza,
Jak powyżej pędzimy podobnie jak plemniki w jajo.
Nie widząc tego co przed nami tylko efekt za sobą tego co było,
To tak jakby w nas i 'tu i teraz' była kreacja, kreator i stworzenie.
Widzisz to w co uwierzysz, bo nie da się nie wierząc widzieć,
Ktoś kto nie widział, ale uwierzył, wstąpi do nieba i zobaczy.
Myślą tworzymy niezależnie, czy widzimy, tak powstaje zapis astralny,
Aby powstał na ziemi za sprawą grawitacji musi wielu z nas uwierzyć.
Tak tworzymy wspólną rzeczywistość iluzji z nagromadzonych pierwowzorów,
Gdy jest ich coraz więcej tych podobnych powstaje widzialny ich konglomerat.
Przysłowie też mówi: że piekło jest wybrukowane chęciami,
Myślę, że to astral spełnia to złomowisko naszych pomysłów.
Jak się łatwo domyślić to grawitacja spełnia nasze życzenia,
Osobiście podejrzewam, że ten kosmos co widzimy jest nimi.
Mam na myśli, że to co widzimy jak przeszłe lata świetlne,
Te galaktyki itp, to śmietnisko nie skondensowanych marzeń.
Sam fakt, że się od nas oddalają i rozszerzają w coś jako nieskończoność,
Rzekomo po jakiś mld lat świetnych i po wybuchu jest projekcją astralną.
Tańcem dźwięków i cieni, jak to robi koleżanka rozpędzając,
Na wszystkie strony bąbla świata, aby tworzyć nowe na nowo.
Może to nie my uciekamy z nimi, a tylko one od nas,
A my jesteśmy w samym centrum 'wybuchu' kreacji?
Cudownie jest tak wymyślać i podejrzewać zamysły i realizację 'Boga"
Nie musząc sobie łamać głowy jak naukowcy aby udowodnić i zarobić.
Ten pomysł, że uciekamy od swoich pomysłów tych z przeszłości,
A one oddalają się od nas jak droga, gdy siedzimy tyłem - genialny.
Nie możemy widzieć przyszłości bo ją tworzymy teraz w czasie,
'Tu i teraz' jak na pace samochodu, gdy jedzie w mgłę potencjału.
Widzimy tylko za sobą przeszłość z efektami grawitacji galaktyk,
To dlatego, wszystkie szkoły mówią o medytacji i kreacji spokoju.
Teoria zagięcia czasoprzestrzeni też to potwierdza,
Jak powyżej pędzimy podobnie jak plemniki w jajo.
Nie widząc tego co przed nami tylko efekt za sobą tego co było,
To tak jakby w nas i 'tu i teraz' była kreacja, kreator i stworzenie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz