Podróż

Podróż w czasie jest w zasadzie taką iluzją obserwatora

To zawartość widzenia osądu i sądu pomiędzy sferami.

Tj, wejścia i wyjścia z niepełności częstotliwości obrazu,

Każdy w tym dynamicznym zakresie swoją iluzję tworzy.

To nasza energia wychodząca nie bezpośrednio z serca,

A tworząca mieszaninę częstotliwości wszystkich czakr.

Gdy się pozbywamy z nich nie czystych ograniczeń,

Wtedy zaczyna się tworzyć jedna i pod wodzą serca.

Obraz staje się klarowny i tego co nieskończone,

To tak jakby wdech i wydech go tworzył dla nas,

A już bezdech stabilizuje obrazu klarowną całość.

Uczą tego wszelkie wschodnie techniki kumbaki oddechu,

Wdech i wydech, a pomiędzy bezdech w proporcjach czasu.

Tak tworzymy ruchem czasu jak ręki, w kalejdoskopie,

Tworząc układy zależnie od myśli i poglądów na życie.

 

 Trafnie to ujął myśliciel teorii przyciągania E Tolle,

A tu A. Mello odróżnia to na co poświęcamy uwagę,

Za tym, na co zwracamy uwagę idzie nasza energia.

Energia idzie jak pies za panem naszej tu uwagi,

Tam gdzie jej nie ma, już staje się nieklarowność.

Staje się ona zasłoną nie do przebicia ekranem do naszego wnętrza,

Gdy szukamy rozwiązania lub Stwórcy ale na zewnętrznym ekranie,

Nie odnajdziemy Go poza nami, a jedynie w sobie i jako projektora.

To świadomość jest tym fokusem i jak w aparacie,

A nasze ego przywiązana dostraja obraz do Źródła!

Tak świadomość się ogranicza i patrzy na balon wyobrażeń,

Gdy przestanie myśleć balon ekranu powoli się rozpuszcza.

Ten balon nie tylko leży jak tu na ręce kosmosu,

Ale się w nim porusza obserwacją dwojga oczu.

A trzecie oko z tego trójkąta już wszystko widzi,

Zniewolone dwojgiem oczu zapatrzonych w ekran.

To przepiękny obraz tego co usiłuję nakreślić,

To święta geometria napędzająca nasze myśli.