No to bierzmy się do lotu

No to bierzmy się do tego kosmicznego lotu, ale już nie takiego do góry,

Wtedy trzeba by było rozrzedzić nasze ciało lub powietrzem nadmuchać.

Ten lot jest najważniejszy i na odbitym wewnętrznym obrazie świadomości,
 Przez osobiste Kwiaty Życia i czasoprzestrzeń pomiędzy nimi jak powietrze.



Taki lot się odbywa już na naszych oczach tutaj na ziemi,
Kiedy się kwiaty pylą na wiosnę tak samo i my duszami.

Może się to stać wtedy, kiedy woźnica, wóz i koń zaprzęgowy,
Wracają wtedy trzeźwi i radośni do domu razem i to w jedności!

Nie może być między nimi nieciągłości, bo nie będzie wtedy przepływu,
Tak samo jak w naszych elektrycznych urządzeniach i na podobieństwo.

Nie ma niczego z wiedzy 'tu', co by nie było wcześniej 'tam' naprawdę,
A więc wiedza na nas spływa tak jak gdyby z góry wodospadem radości.

Gdy otworzymy się na nią całkowicie wtedy wypełni nas świadomość,
Nadmucha jak balon stratosferyczny, ale ten w głąb wewnętrznej sfery.

Okaże się wtedy, że żyjemy zaledwie na skórce od jabłka wychylając się na zewnątrz,
A cały świat mamy w sobie jak pod łapkami mucha chodząca po ekranie telewizora.


 


Podejrzewam, że to samo czuje też skoczek wodny,
Korzystający z napięcia powierzchniowego jeziora.

Zawracający sobie głowę latającymi owadami,
Ale nie mogąc samemu dać w głąb wody nura.

Świat nie jest zdefiniowany i stały, to tylko nasza obserwacja,
Nie jesteśmy tu by go zmieniać, tylko przeżywać wewnętrznie.

cdn.