Jak to wszystko się skończy?

wtorek, 22 listopada 2016

Jak to wszystko się skończy?

Jak zawsze i po burzy, w spokój.

Od eonów czasu są różne takie cykle,

Jak te fale bryzy tworzone na jeziorze.

Nie tylko przez wiatr, ale i przez te krople deszczu,

Rozkołysane kręgi życia różnej wielkości, w spokój.

A samemu iść jak po linie nad przepaścią,

Życząc innym wszystkiego najlepszego...

Może właśnie i to pytanie, po to byś zrozumiał, że cały ten świat,

I jego ekran rzeczywistości jest twoim odbiciem projektorów DNA.

Tylko z komórek, bo nikt o zdrowych zmysłach,

Nie będzie usuwał paprocha na ekranie w kinie.

Tylko raczej poleci do kamery i go z kliszy usunie.

Dopóki tego nie zrozumiesz, będzie się pokazywał obraz kalejdoskopu,

Takiej średniej zbiorczej świadomości populacji ludzkiej, ale na ekranie.

Wtedy to komórki, jako ich projektory usłyszą twój 'głos' wewnętrzny,

Któremu się same podporządkują jak 'bogu' i wyświetlą co się pragnie.

Tak to dokładnie, ale nie samym tu gadaniem,

Sami zaczynamy być twórcami swego życia.

Jednak oczywiście to bardzo jest trudno wepchnąć się w ten chaos,

Swoimi pomysłami w ten zewnętrzny bo da się tylko od wewnątrz.

Pamiętajcie nikogo z nas nie ma, bo każdy jest tu teraz,

Jak i wszyscy inni których widzi i jego projekcją myśli!

Ja tylko jestem, a ty we mnie i nic nie jest poza nami,

A to wszystko to hologram kamery umysłu z wnętrza.

http://tamar102.bloog.pl/id,357181070,title,Jak-osiagnac-prawdziwa-radosc,index.html

Właśnie w taki sposób tworzymy iluzję zbiorczej świadomości,

I tak rozrysujemy coraz gęstszą sieć wyobrażeń o nas u innych.

Gdy teraz to wszystko odwrócimy w umyśle głowy,

I zobaczymy tu każdego jako poszczególną komórkę.

Co rzuca na nasz ekran zmysłowy jej obraz, jako naszego postrzegania,

Jako swój stworzony wcześniej negatyw, to teraz widziany jako pozytyw.

I tak koło się zamyka realizowane naszą falą,

Tworząc chwilowy obraz cząsteczki w ruchu.

A DNA w każdej komórce jako projektor tworzy,

Naszym postrzeganiem, oceną i tego pożądaniem.

Wszystko przeminie i wszystko przepadnie, jedni wołają,
A drudzy na to, to niech przemija, bo na to miejsce nowe.

Będzie on lukę w nieciągłości czymś lepszym tu wypełniać,
Czy nie lepiej ma myśleć o tym co, niż żałować co odeszło?

Sama taka 'nie wiedza' rodzi zaufanie,
Zaufanie pewność, że nic się nie stanie.

Może to właśnie o to w tym wszystkim też chodzi,
No bo gdzie jak tutaj spełniają się nasze myśli o tym.

Gdyż to nie byt rodzi świadomość, a odwrotnie.
To świadomość rodzi nasz byt tutaj na planecie.

Zamiast zbierać zapasy na kryzys tego co stać się może,
Lepiej pomyśleć o tym co ma przyjść nowego i pięknego.

Moc jest z nami!!!