Gra

Na temat zniecierpliwienia naszego taką długą już grą napisaliśmy:

http://tamar102.bloog.pl/id,354570597,title,Rozmowy-z-Marta,index.html

Tylko bezwarunkowa miłość pozwala nam siedzieć w kinie cierpliwie,

Gapić się na filmy innych udając, że przeżywamy je z nimi i na serio.

Jak się okazuje tylko za sprawą takich przykazań,

Można nie stracić cierpliwości i po cichu siedzieć.

Siedząc bezpośrednio i blisko szczególnie naszych bliskich,

Trudno czasem się nie odezwać, a wtedy jesteśmy oskarżani.

Jak o tą bezduszność, brak empatii, uczucia współczucia bliskim,

A nasze ciche opanowanie, brane jest za znieczulicę do nieszczęść.

Czasami tracimy cierpliwość i powiemy coś o hologramie iluzji,

No i wtedy zaczynają się oskarżenia o brak zrozumienia do życia.

Jak można to wszystko znieść już wyobraża powyższy obraz psa.

Tylko one potrafią się cieszyć każdą chwilą zachęcając do zabawy.

One intuicyjnie wiedzą i nie mają wątpliwości, co do gry systemu,

Uwielbiam się bawić z moją suczką, nie mającą oporów ani umiaru.

Tylko na chwilę udaje mi się ją w takim stanie przytrzymać,

Jak za długo siedzę przy kompie sama przychodzi i szczeka.

Osobiście czekając na wymiar kary po Wydarzeniu, co do końca gry,

Zapuściłem sobie z praktycznych względów w sanatorium taką brodę.

A gdyby była ona po powrocie przyjęta z umiarkowanym optymizmem to..,

Pewnie zaraz bym ją zgolił, a tak za to, narodziła się wewnętrzna przekora.

Mam też i poważne powody zostania po pasierbie - dziadkiem,

Ale kto to wie, może to jest i zapowiedzią, po rodzimym synu?

 Gdy zakończy się gra, to już mogę z psem iść do jednego pudełka,

Tak samo z tym może już ostatnim, jak i z tym moim tu pierwszym:

Teraz już wie, że siedzimy w tej rzeczywistości tak jak w kinie,
Odgrywamy ją na ekranie telebimu, jako w 3-4-5 D wymiarów.
Więc jeszcze raz przytoczę bo mi się podoba metafora z kinem:

A tak ogóle to chcę nawiązać do tego siedzenia w kinie,

W którym siedzimy razem, ale każdy w innym i swoim.

Co ciekawe jakoś na ekranie się ze sobą tam łączą razem,

Co sugeruje, że jesteśmy w nim obok siebie, ale i osobno.

Odgrywamy różne role i różnym dla siebie czasie,

Stąd to złudzenie, że jedni są starzy, a inni młodzi,

Jedni się pojawiają jako dzieci, a jako starcy znikają.

Jednak na koniec całego i wszystkich filmów życia,

Zakończymy to wszyscy razem i w jednym bezczasie.

Co w takim razie z tymi co się w filmie życia już obudzą?

Ano muszą żyć dalej w ciemności kina i nie przeszkadzać.

Co w takim razie mamy robić,

Ano cieszyć się życiem tu dalej.

Należy niecierpliwość zamienić w tą cierpliwość,

Obserwować jak z dystansu i czekając na światło.

A tak w ogóle:

 

Jako dziecko młode, a nie ten stary kawał z brodą.