Pozory

Co w czym jest tutaj ukryte możemy się tylko domyślać,

Na podstawie przyrody wszystko, co widzimy to ekran.

Jako zasłaniający to, co jest pod nim i to z czego się wynurza,
Pokazujący warstwę po warstwie od środka i to nasze odbicie.

Pokazuje to np. tryskająca i wypływająca lawa z wnętrza ziemi,
Prawdopodobnie tak też wygląda nasze postrzeganie w lustrze.

Nie ważne kto w nas siedzi, a szczególnie jak wygląda,
Trzeba sobie uprzytomnić, że lawa zastyga na zewnątrz.

A więc to co głębsze, to płynniejsze i subtelniejszej natury światła,
By się na zewnątrz objawiła musi spowalniać nieprawdopodobnie.

Tak zapewne tworzymy wszechświaty ekspansją i spowalniania wibracji,
Teraz przyjdzie się nam zmierzyć z procesem odwrotnym od środka nas.



Cały czas próbuję zrozumieć sytuację pozbawienia zmysłów,
Czy bez nich przestajemy żyć w iluzji postrzegania tego bytu?

Czy stajemy się jak ryba wyjęta z wartkiego strumienia,
Nie zdająca sobie sprawy z tej sytuacji i kim wtedy jest?




Na tym polega iluzja postrzegania, tego co już znamy, 
Ale jeszcze zanurzone w tym czego mózg nie kojarzy,

Czy widząc plamę na morzu, możemy się coś dowiedzieć,
O tym jak przepływają w głębinach ryby inne żywe stwory?

Czy Słońce to nasz obraz odbicia wewnętrznego serca,
Czy widząc go na zewnątrz stwarzamy pozory kosmosu?