Droga

Dlatego, to co zewnętrzne choćby najpiękniejsze jest tu iluzją,
Droga powrotu do Źródła prowadzi tylko przez własne serce.

To jasne, że kurczak nie może z powrotem ruszyć do skorupy jaja,
My tak samo do łona swojej matki i szukać powrotnej w niej drogi.

Więc nie szukajmy niczego w zewnętrznym świecie,
A nasze wewnętrzne Samadhi samo nas tu wchłonie.

Jeśli chcesz ten proces przyspieszyć bądź w równowadze,
Nie ulegaj mocnym emocjom i zmysłowym zachciankom.

Są drogi wewnętrzne, te do domu jak to w mieście, jak i zewnętrzne,
Podobnie jest w nas są drogi do wewnętrznych światów przez serce.

 

Gdybyś o tym wiedział i uwierzył szybko byś uciekł,
Przy najmniejszym zaskoczeniu niebezpieczeństwa.

Dlatego droga ta jest wewnętrznie ukryta jak kurtyna,
Przed aktorem który, gdy tekst zapomni nie ucieknie.

 Czytałem o żołnierzu, który w stresie podniósł się z okopu,
Mając wszystkiego dość i szedł wzdłuż linii ognia nietknięty.

 

Może przez nasz środek przebiega niewidzialna linia do przekroczenia?
Może właśnie w tym szczytowym stresie równowagi w nią wchodzimy?

Jak na tym zdjęciu, gdzie nie ma głębi obrazu,
Żaden paw nie odleci, bo nie będzie wiedział.

I dokąd i jak i po co, gdy mu na tym obrazie jest dobrze,
Gdy sen jego odwrócimy i wejdziemy w ten obraz, to co?

Nie będziemy, jak ten żołnierz musieli uciekać, czy też fruwać,
Sam już kilka razy byłem w takim stanie - bezczasu stop-klatki.

 

W Samadhi to ten stan jest opisywany jako; bycie i nie bycie,
Jako stan pełnej integracji i ze wszystkim co jest zawieszenia.

Co ciekawe nie ma w nim jakoby ruchu,
Może to dlatego, że przestaje przepływać?

Wiemy też już, że to nie my się poruszamy ciałem w naszym świecie,
Ale to kosmos jako energia postrzeganego obrazu przez nas przepływa.

To zmienia całkowicie naszą perspektywę bycia,
Może to nasze postrzeganie uwagi całość przyciąga.

 

Jedno mniej więc i wolniej, to co szybciej tworzy czas,
Wedle tego co statyczne i znane, więc bez naszej uwagi.

Patrząc na ten obraz i nie widząc nic w ruchu jakbyśmy go nie widzieli,
Gdy na nim się ptak pojawi, to jakbyśmy o nim zapominali śledząc lot.

A teraz spróbujmy to odwrócić i starając się nie widzieć ruchu,
 Cały obraz potraktować statycznie tak jak namalowany pędzlem.

Wtedy to wchodzimy w stan Samadhi i widzimy wszystko i nic,
Ruch, a więc i czas odchodzi, a przychodzi bezczasie bezruchu.

 

Podobno wtedy znika nasza iluzja i pokazuje się 'prawda',
Jaka nie wiem, bo wtedy widziałem, jak gdyby jej potencjał.

Może to jest tak, jak gdybyśmy wychodzili z kina i znika opowieść z ekranu,
A my wchodzimy w swoje dawne życie, ze wspomnieniem filmu czy też snu.

A więc droga wewnętrzna do siebie samego nie jest taką jak tu, to stan umysłu,
Zresztą nasze życie jest też takim i podobnym, tylko z wzmocnionym zmysłami.

Uczucia nasze muszą nam pozostać i bez ograniczeń ciała jak tutaj,
Nic nie wiem o innych ciałach, bo czułem się w stanie świadomości.



Dla umysłu samo definiowanie, 
czym jest tożsamość-ego to temat rzeka. 
Na szczęście każda rzeka wpada do morza. 

Bezkresne morze czystego doświadczania "kim jestem" 
pochłania także strumień myślenia o "sobie".

~ Easy Grace
"Who am I - Removing the Ego Virus"
"Ja Czyli Kto"

To co właśnie się wydarza istnieje po to aby dać radość
 i wyraz wszystkiemu co teraz obecne.
Połączone jednym wzorem, pulsując w bezmiarze jestestwa.
Zawsze i wszędzie było, pozostanie i będzie.

 

I właśnie dlatego twa prawdziwa natura,
która po prostu jest bez żadnej formy i bez kształtu,
bez interpretacji i bez założeń, bez oczekiwań
i bez podziałów jest tutaj tak istotna
bo wszystko z niej powstało i w niej znajduje swój koniec.

Poziom bez poziomu, dostępny na już który pozwoli Ci wyjść
poza dualizm jednak z możliwością
dalszego doświadczania indywidualności.
Wszystko to na jakościowo o niebo wyższym poziomie.

 Prawdziwa esencja bycia jest więc harmonią istnienia
i współodczuwania ze wszystkim i wszystkimi.
To prawdziwa, jedna i niepodzielna świadomość,
dokładnie wszędzie ta sama.