Atol ciszy

 

 

Ufam, że każda chwila naszego ziemskiego życia

niesie z sobą wiele dobrego i ujmującego .....
Potem to już będzie inne życie i inny czas na przemyślenia.
Ankate.

 

Każdy z nas będzie miał swój atol ciszy,

Miejsce kontemplacji jedynie dla siebie,

Będzie co przeżywać we wspomnieniach,

Ale i z zupełnie innej nowej perspektywy.

 

Pisał o tym już ks. Sedlak w 'Listach stamtąd',

Myślę, że my również będziemy mieli podobne,

Na przegląd innych nie tylko tej przygody życia!

 

 

http://tamar102.blogspot.com/p/listy-stamtad.html

Tak jak teraz wspomnienia mamy jednostronne,
Jak powyżej atolu naszych marzeń, to tak poniżej,
Prezentują się również piękne bez uzmysłowienia.



Wiem co mówię, bo sam sobie sprezentowałem niektóre ich wizje,
I jeden pakiet, dotyczący mojej profesji, a drugi aktualnej rodziny,
Wszystkie one składały się na ciąg zazębiających się konsekwencji.

Jedno z drugiego wynikało jasno, ale tylko dla mnie w wizji,
Tu niestety to nie pamiętamy o nich, dlatego nas tak zaskakują,
Wizja, to jak te obrazy jw. na okładkach płytach DVD sugerują,
Skondensowaną treść życia w pigułce i w przyspieszonym trybie.

Tak to dowiedziałem się, o relacjach bliskich powiązań, z rodziną,
Podobnie jakie związki mnie łączyły jako humanisty te z wojskiem,
Raz byłem strzelcem wyborowym w wojnie Napoleońskiej, a potem,
Z uwagi na krytyczne podejście do kompetencji przełożonych generałem.

W tym świecie agresji i próby przetrwania nie jest bez winy,
Ważne by wyciągnąć odpowiednie wnioski i zacząć od nowa,
Jak każde wcielenie, tak teraz każdy dzień, a nawet chwilę dnia,

Tabula rasa, czyli z czystą kartą, tak jak wytartą szkolną tablicą,
Najlepiej teraz dzień zaczynać o poranku bez wspomnień byłego,
Nie ma nic gorszego, by zacząć od rozpamiętywania starych błędów.



Człowiek jest zatopiony w oceanie własnych myśli,
To z nich tu tworzy iluzję i pod potrzeby własne ego,
Ego jest nasycone potrzebą akceptacji, jak też winy..

Stąd nasze frustracje i powrót myśli do przeszłości,
Ego kocha rozpamiętywać, a skarcone, jak dziecko,
Wraca też ciągle do tematu winy i odpowiedzialności,
Czemu szkoła, rodzice i pośrednicy Boży przyklaskują!
 

To dlatego tak ważne, aby już teraz znaleźć ten atol ciszy,
Nie czekając na przegląd życia po jego ukończeniu tutaj,
Łatwo mi mówić, jako tzw. 'po przejściach' ze zdrowiem,
Ale nie sądzę by ktoś z czytelników mnie posądzał o blagę.

Nie szukam popularności, nie piszę dla piękna i zabawy w te słowa,
Choć lubię kwiaty Tuwima, sam szukam piękna w atolu ciszy natury,
Bardziej mi odpowiada Jan z Czarnolasu i Rej mój imiennik szkolny.



 

Odnaleźć drogę do Żródła (...)
nowe myśli ...
nowe ideały...
nowe patrzenie...
nowe widzenie ...
ŚWIATŁO dookoła i jego Blask ........
a My cali skąpani w Nim po końcówki palców naszych ......
Ankate



A tam odnaleźć swoją bratnią duszę - Anitę, Agatę, Sofię czy Annę,
Mam takie przeświadczenie, że to jedna i ta sama osoba tam, a tutaj,
Rozbita, jak czarodziejskie lustro na tysiące kawałeczków tej jednej,
Ktoś zaraz zapyta dlaczego, a ja mu odpowiem, że wszystkie kocham!

A może spróbujemy w drugą stronę do początku wszechrzeczy;

Atol ciszy przed burzą narodzeni...

W brzuchu ciężarnej kobiety były bliźniaki.
Pierwszy zapytał się drugiego:
- Wierzysz w życie po porodzie?

- Jasne. Coś musi tam być…
Mnie się wydaje, że my właśnie po to tu jesteśmy,
żeby się przygotować na to co będzie potem.

- Głupoty. Żadnego życia po porodzie nie ma.
Jak by miało wyglądać?

- No nie wiem, ale będzie więcej światła.
Może będziemy biegać, a jeść buzią....

- No to przecież nie ma sensu!
Biegać się nie da!
A kto widział żeby jeść ustami!
Przecież żywi nas pępowina.

- No ja nie wiem, ale zobaczymy mamę
a ona się będzie o nas troszczyć.

- Mama? Ty wierzysz w mamę?
Kto to według Ciebie w ogóle jest?

- No przecież jest wszędzie wokół nas...
Dzięki niej żyjemy.
 Bez niej by nas nie było.

- Nie wierzę!
Żadnej mamy jeszcze nie widziałem
 czyli jej nie ma...

- No jak to?
Przecież jak jesteśmy cicho,
możesz posłuchać jak śpiewa,
albo poczuć jak głaska nasz świat.
Wiesz, co ja sobie myślę,
że prawdziwe życie zaczyna się później…