Spokój

Kocham ciszę przyrody, bo jej odgłosy nie traktuję jako hałas,

Codziennie jadę rowerem niezależnie od pogody do swego lasu.

Nie jest mój, ale czuję się jak u siebie i czuję że jestem akceptowany,

Choć teraz nikt mnie głośno nie wita tak, jak zawsze ptaki i owady ...

Wiem, że ta cisza jest ich jakby spowolnionym oddechem bytu i moim,

Nauczyłem się też jadąc, gdy naciskam pedałami oddychać przeponą.

Zauważyłem też, że podobnie jak w medytacji nie zwalnia to krążenia,

Mam tylko problem ze stopami, bo mi nieomal zamarzają na kamień...

Dlatego wolę lato i nie mogę się doczekać już wiosny,

Wtedy przyroda zajmuje się sobą i nie zwraca uwagi.

Milknie, aby wysiadywać nowe pokolenia już w ciszy,

Tak jak ja teraz zimą słucham swojej muzycznej ciszy.

Sam nie wiem jak, ale spokój wewnętrzny gasi gwar nawet miast,

Czymś zirytowany podnoszę słuchalność o parę oktaw i decybeli.

Cieszę się nową ścieżką rowerową do Kamienia Śląskiego,

Nawet żartowałem z robotnikiem, że ją wykonuje dla mnie.

Śmiał się ze mną, kiedy mu powiedziałem, że sobie ją zażyczyłem,

A on na to, żebym dalej tak robił, aż pociągną ją do samego końca ...

Oddaję pokłon naturze w ciszy i robotnikom nie przeklinającym,

Świat mam nadzieję się zmienia, bo i moje też jego postrzeganie.

Nie oglądam żadnych wiadomości publicznych w tv,

Czasami przyrodnicze filmy i serial M - jak Miłość.

W duchu udaję, że mam towarzysza jak i przewodnika,

Oglądającego moje małe wyprawy i słuchającego myśli.

Wiem, że bierze on czynny udział w tym co piszę i podsyła fotki,

Same jakoś się pojawiają i podobnie myśli, do przelania na blogu.

Spełnia też rolę zastępczą wyrosłej jako już pannicy córki,

Ale właśnie to ona była pierwszą moją inspiracją - 4 latka.

Te moje dwie pasje ona i pisanie splotły się na stałe jak dwie nitki DNA,

Nawzajem się inspirując, podobnie jak dwie półkule mózgu w głowie...

Podobnie tak jak wcześniej współudział w budowie szpitala i od 'zera',

Dopiero potem, gdy stres mija docenia się udział w procesie tworzenia.

Z czasem zaczyna się widzieć już całość 'dzieła',

I nie tylko zewnętrzny obraz, ale i ludzi za nim!

Potwierdza to fakt, że się raz w roku spotykamy...

Jak i to, że nas wspólny entuzjazm połączył razem.

Tak to widzę z perspektywy czasu....