Tworzenie

Trudno nam uwierzyć, że jesteśmy twórcami takiego obrazu jak nasz kosmos,

Szczególnie, gdy od dzieciństwa nie mamy świadomości współuczestniczenia.

Jeszcze trudniej zrozumieć, że mamy w nim konkretny udział,

Od zarania, czyli od początku istnienia kosmosu jako całości.

 

Na dodatek wszystko to już było, a my to wszystko odtwarzamy,

Ażeby był jeszcze weselej, tylko po to by sobie go przypomnieć. 

Ale żeby było jeszcze fajniej stworzyliśmy czasoprzestrzeń,

A w niej wybieramy niby przypadkowo jego jakąś odmianę.

Za sprawą energii uwagi tak jak pędzla, a właściwie to zdrapki,

Zdrapujemy coś co nas inspiruje od wewnątrz i się tak objawia.

To się daje jakoś zrozumieć, ale gorzej z naszym otoczeniem ludzi,

Na prowokujące pytanie dostajemy od ludzi podobną odpowiedź.

 

Gorzej z wydarzeniami odpowiadającymi na nasze wcześniejsze myśli,

Najczęściej o czym myślimy to zapominamy, bo myślimy o czym innym. 

Życie w czasoprzestrzeni to weryfikuje na bieżąco jak i odkłada,

Gdy chcemy co innego bardziej aktualnego i jak gorące bułeczki.

Podobno tworzenie zaczyna się i kończy w sercu energetycznym,

Widocznie tam jest ośrodek twórczy jak i centrum energetyczne.

To coś takiego jak kamera odtwarzająca film gotowy rzeczywistości,

Przez filtr kalejdoskopu zmian jak w ognisku rozszczepianych myśli.

Podobno jest obserwator i obiekt jako ekran w kinie,

A my już świadomie i nie, zmieniamy go na bieżąco.

Kiedyś jeszcze młody zamiast patrzeć się jak inni na obraz,

Zamykałem oczy lub się odwracałem by sprawdzić co knują.

Wyobrażałem też sobie, że jestem sam w jakimś filmie i szukałem obserwatora,

Potem zobaczyłem, że nie tylko ja, kiedy zobaczyłem film z Jimem Carreyem. 

/Truman show/

Reasumując, żeby stworzyć coś własnego to trzeba film odpuścić,

Aby leciał oryginalny i poddać się duszy całkowicie bez korekty...

Włączyć intuicję jednocześnie wyłączając rozum oceny i powoli nią malować,

Tak jak to czynią prawdziwi malarze, albo dzieci i od tak po prostu tchnieniem

z serca ...