Może faktycznie, że złodziejami naszych marzeń są najbliżsi,
Rodzice, małżonkowie, nauczyciele w szkole, a nawet dzieci.
Nie będziemy powtarzać to za autorem blogu,
Ale i zastanówmy się jak to właściwie działa?
To, że ci co podcinają nasze marzenia od urodzenia, to wiemy,
Wiemy również, co wtedy czujemy, takie jak gdyby tąpnięcie,
Naszego entuzjazmu, do nauki zabaw, odpoczynku bez złości.
Gdy sobie uzmysłowimy, że jesteśmy skąpani w energii,
Tego ognia przestrzennego jak ryby w oceanie już wiemy,
Że i one żyją na różnych poziomach gęstości oceanu wody,
Że w zależności od ciśnienia środowiska czują się źle i dobrze.
Ryba głębinowa długo nie pożyje nie tylko na powierzchni,
Ale i w innych warstwach środowiska wszechoceanu bytu,
Podobnie my jak i inne istoty będzie żyła w dostosowanym.
Pytanie, czy mamy w nim tkwić, czy zmieniać środowisko,
Co nas pcha i po co w inne rejony gdzie jest nam niedobrze?
Myślę, że rodzimy się z tym czymś, a czego innym już teraz tu brakuje,
To z jakby nadmuchanym światła powietrzem na siłę wepchnąć do wody,
Jak nurek co zszedł pod wodę z pełnymi butlami tlenu by ratować innych.
Oddaje innym coś z miłością, a inni próbują im to zabrać dla siebie,
Zaczyna i jemu brakować, to przestaje być obiektem zainteresowania,
Staje się zrezygnowany i posłuszny wszystkim pozostałym i matriksowi.
Jak ten Mistrz powiedział, gdy czekasz na zmiany, to nic nie zyskasz,
Gdy próbujesz innych ściągnąć do swego poziomu to zaczynasz tonąć,
Podobnie i sam będziesz tonąć i zmieniać towarzystwo, to nie zmienisz,
Gdy przypomnisz sobie Źródło powierzchni to z którego tu przyszedłeś,
Gdy zaczniesz dawać go innym bez niechęci co chcą zaczniesz je otwierać.
Ale nie o tym, co zewnętrzne materialnego bogactwa iluzji,
Tylko o tym, co z czym przyszedłeś na świat miłością tlenu,
Wszystkim on jest niezbędny, ale nie można ich też zmuszać,
No może do myślenia....
Każdy nadmiar wypływa na powierzchnię,
A i ich sytuacji głodu nie zmienia, a szkodzi,
Bo się uzależniają od ciebie zamiast szukać!
Mistrz też uczy przykładem do niczego nie zmusza i radzi,
Każe wrócić po jakimś czasie i własnego dochodzenia drogi,
By uczeń sam doszedł do własnego wniosku, wtedy się otwiera,
Przez serce dopływ, ten kurek wiedzy współczucia i tlenu miłości.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz