Jak?

Jak niewidoczne stanie się widoczne i co w nim będzie,

Przecież to nie ważne, tylko to sam z siebie wydobywasz.

Dopóki nie przestaniesz dzielić problemów tak jak na dwoje,

Proces poszerzania się kosmosu jako czasu nie spowolnieje.

Pędzimy z syntezy w anty-syntezę podziału z całości,

To dlatego czas przyspiesza, aż zatrzymamy ten proces.

'Tu i Teraz' jest granicą zerową, dlatego wszystko o nią się rozbija,

Wszystkie przekazy o tym trąbią, ale żaden nie mówi jak to zrobić?

To jest podstawa i zapadam się w niej na dłuższą chwilę,

Po czym wracam do codzienności pod jakimś pretekstem.

Wiem, że muszę wychować córkę w szkolnym wieku,

Ale też wiem, że beze mnie sobie lepiej jeszcze poradzi.

Ale kto świadomie, podda się takiej presji samo-utrudniania,

Kiedy rodzic chciałby jak najlepiej życie ułatwiać dzieciom.

Zastanawiałem się też często, dlaczego od dziecka nie bałem się ciemności,

Czyżbym przeczuwał już wtedy, że to co widzimy to iluzja światło-cienia?

A może to ta właściwa brama do wyjścia z iluzji postrzegania,

Dwojgiem zamontowanych oczu, do postrzegania wewnętrznego?

Wiem teraz, że dlatego nie bałem się zewnętrznej ciemności,

Bo wiedziałem, że prawdziwe światło miałem w sobie samym.

Jak uzyskać tą równowagę i tu w tych wszystkich przypadkach skrajności,

Kiedyś napisałem, że trzeba iść jak po linie nad przepaścią nierównowagi.

Tak następna iluzja nas wciąga w swoje postrzeganie,

Gdy sztuczna inteligencja się z nami czipem zintegruje.

Mamy więc znów wybór drogi, tej dalej na zewnątrz iluzji ekranu,

Czy tej do wewnątrz z tym, że już coraz trudniej będzie ją odnaleźć.