Teatr życia

Kanwą kiedyś myśli o teatrze była dla mnie opera: Duch w Operze,

Przykuła moją uwagę i pojawiła się wizja teatru życia i naszych ról.

Jak wiemy chodzimy do niego z realnego życia i siedzimy jako widzowie,

Jesteśmy obserwatorem ról aktorów i wcielamy się niejako też w ich role.

Z jednej strony jesteśmy widzem ze świadomością tego co się wydarzy,

A z drugiej aktorami wcielonymi bez pamięci tego co ma się wydarzyć.

Dlatego cieszą się popularnością ci aktorzy co się w podobne role wcielają,

Że nieomal muszą zapomnieć kim są faktycznie po zdjęciu z siebie roli...

W którymś momencie tak się zapatrzymy w ten teatr i w jego role,

Że sami stworzymy świadomość ograniczoną ego jako mieszkańca.

Sami zapominamy o roli widza i jesteśmy wciągani w nią coraz głębiej przez ducha teatru,

I w jego cały arsenał amfiteatru postaci Mistrzów Wzniesionych na wyższych stopniach.

Każdy z kolejnych wyższych stopni amfiteatru widzi mieszkańców niższych stopni,

Ale sam nie jest widziany przez nich i sam nie widzi tych powyżej swojego stopnia.

Nie wiem czy to prawda, że amfiteatr to też dalsza pułapka,

Dlatego teraz wszyscy chcą być w teatrze, czyżby tu po to?...

Może tylko to wyjście w sercu jest wcielaniem w rolę życia na deskach?

Świadczy o tym wzrost populacji mimo starań depopulacji ducha teatru.

Wszyscy są zapatrzeni w teatr i w swoje role, a od czasu do czasu,

W to co pokazuje się w amfiteatrze wtedy, gdy umierają na deskach.

Zaczynamy się domyślać na deskach, że nie ma z niego wyjścia,

A cały cykl wcieleń w role i powrót do amfiteatru to reinkarnacja.

Tylko duch teatru to wie i zaciera ręce bawiąc się do woli z naszego amoku,

Nikt przecież się nie domyśli, że żeby wyjść z teatru trzeba wrócić do siebie.

Uzmysłowić sobie, że się jest obserwatorem całego spektaklu jako widz,

Wyjście jest jedno i to ono nas prowadzi do domu tylko przez własne serce....

Pamiętasz jak zasłaniałeś oczy wychodząc po filmie, czy po spektaklu?

Musisz też zapomnieć i podziękować Wcielonym Mistrzom i Duchowi.

Opuścić cały spektakl niebiańskie światy i wymiary wcieleń w amfiteatrze,

Jak i deski teatru te ich role kostiumowe, albo w nim zostać i się dalej bawić.

Bo życie to wspaniała iluzji bajka,

Jak Alicji z krainy czarów na życzenie.

Trzeba również pamiętać, że jak ktoś chce się wypisać z niej przedwcześnie,

Niech powie mam dość głośno, ale w duchu, a nie na głos, wtedy go usłyszą.

https://winowinowinocd.blogspot.com/2018/07/nauka-o-waszej-duszy.html