Spory o Boga

Zastanawiają mnie ciągłe spory o jakiegoś 'Boga',

Tak, jak tych mrówek o nas, gdy rozwalimy kopiec.

Oskarżamy go o całe nieszczęście i wyklinamy za niepowodzenia,

A sami gadamy o miłości bliźniego i przy tym zabijając zwierzęta.

Chwalimy za dary niebios pożerając żywą materię,

Ale zaraz ganimy za to, że inni mogą mieć więcej.

Przypisujemy mu wspaniałość, jak i okrucieństwo,

A ci mniej wiedzący zaczynają od wszystkich innych.

Ci jeszcze bardziej wiedzący to stworzyli Jego przeciwieństwo,

Za diabła, co bogu we wszystkim naszym kosztem przeszkadza.

 

Dopóki będziemy grać w taką grę o władzę i pomiędzy sobą,

Nie zrozumiemy, że ta gra się odbywa w Stworzeniu i z nami.

Jak kropla oceanu nie musi Go szukać, tak i my Jego poza nami,

Ale kropla to wie, że te inne są takie same i w Nim żyją podobnie.

Tylko durny człowiek nic nie rozumie, że ma Go w sobie i w oceanie,

Nie może wejść całkowicie do wnętrza jak i wyjść na zewnątrz Niego.

Jak chce być współtwórcą to też musi stać pośrodku,

Sam iść jak w 'tu i teraz' jak na linie nad przepaścią.

Ci co Jego oceniają i to na zewnątrz, nie widzą go w sobie,

Ci co weszli do środka to są też odizolowani od Stworzenia.

Jak ojciec Pio:

''Bycie kuszonym jest znakiem,
że dusza podoba się Panu Bogu.''

A może to próba Boga, a nie kuszenie samego diabła?

Bo od kiedy to diabeł i Bóg nie jest jednym, a i spoza?

Niby poza Bogiem, to coś jeszcze istniało i gdzieś tam? 

Wtedy kto to wie, czy nie pojawiają się stygmaty,

Gdy się wchodzi do wewnątrz i kosztem tego życia.

Takie są życia zakonników i w nienaturalnych warunkach,

Albo kochają za mocno i się utożsamiają z męką za innych.

Albo zamiast cieszyć się życiem, umartwiają się żrąc pomiędzy sobą,

Bóg w którego wierzą jest gdzieś dalej cierpiący, a więc i oni tu muszą.

To paranoja martyrologii jak i dla zabicia normalności życia.

Życie zakonnic i zakonników rodzi wynaturzenia seksualne.

Chyba, że jest szkołą życia jak w buddyzmie,

Ale dającą wolny wybór w wieku dojrzałym.

 

Jak to się ma do życia takiego w sutannie to nie wiem,

Z przyjaźnią trudno, z prawdą i zaufaniem też gorzej.

Zaraz mi ktoś powie o kontemplacji i w Bogu,

Właśnie to będzie dowodem na separację Jego!

Można jedynie pozwolić Mu żyć razem z nami,

Twórczo, za pomocą energii w naszym ciele Gai.

Nasze ciało jest taką miniaturką Gai, jak taka kropla w oceanie,

Gdy kropla przyzwoli mieszać się z powietrzem powstaje para.

A para, jako dziecię może skraplać się do woli w każdym miejscu Stworzenia,

Jak gospodarka cyklu wody na ziemi, taki sam fraktal pewnie jest w kosmosie.

Czy oddech fraktali Źródła w nas ten cały kosmos tak stworzył,

Dowodem na to jest mikrokosmos naszego wdechu i wydechu.

Miliardy mikroskopowych stworzeń wchłaniamy z każdym oddechem,

Z każdym kęsem jadła ale wydalamy z wydechem, no i nie tylko ustami.

Podobno to naturalny obieg w przyrodzie życia,

A my jesteśmy i wszystko jedynie cząstką całości.