Piękno

Żyjemy tylko po to, aby odkryć piękno.
Wszystko inne jest jedynie sztuką oczekiwania.
Khalil Gibran

Czy to naturalne jw. czy sztuczne piękno, to pozostaje pięknem,
Życie nasze jest jedynie po to, aby piękno wszędzie podziwiać.

To w ten sposób automatycznie nijako stajesz się szczęśliwy,
Otwierasz serce szeroko i nawet nieświadomie tego nie wiesz,
Że to zmienia sposób postrzegania życia i cały świat dookoła.



Normalnie zataczamy zaklęty krąg pełny i w czasie 7 lat tych samych komórek,
Gdy zajmujemy się pięknem przyspieszamy nieomal w postępie geometrycznym.

Gdy oderwiesz się myślą i spojrzysz na Ziemię tak z wysoka trzecim okiem,
Wtedy zobaczysz, że wszystko z natury jest ze sobą jak tu poniżej połączone:



Wygląda to jak dziewiczy wianek i jak na głowie naszej Gai,
Piękno dwoistości odbija się kolejno tak jak obraz w wodzie,
Podobnie w naszych dwojga oczu z pojęciem półkul mózgu.

Bez tła nie ma obrazu i podobnie bez brzydoty, nie ma i piękna,
Ale to poczucie piękna otwierając serce rodzi miłość w zaraniu.

Cała moc nasza zawiera się w tym pięknym obrazie,
Gdy zamykamy krąg własnymi rękami szczęście piękna.



W ogóle świat nasz polega na wybiórczym o nim pojeciu,
Co myślisz i sądzisz staje się twoim wewnętrznym planem.

To tylko pole do którego nikt nic nie ma dostępu nawet jak sądzi,
A gdy w nasze pole wchodzi i może go częściowo zaakceptować.

Ale sam zawsze będzie tylko w swoim mimo,
Że nam się będzie zupełnie inaczej wydawać.

Zawsze jesteśmy w swoim, mimo że niby razem żyjemy,
Raz pola się łączą, a potem rozchodzą, to zawsze własne.



Przypomina to nas w niby jednym polu ziemskiego pola,
Czy też atmosferycznego powietrza w których my żyjemy.

Siła przyciągania jest wspólna dla wszystkich jak powietrze,
Ale każdy ją wykorzystuje osobiście biorąc osobisty udział.

To co nas dotyczy na przykład nieszczęście jest tylko nasze,
Gdy ktoś je kupi to może się też poczuć, ale tylko na swoim.

 

Ból nasz jest wyłącznie naszym, a innych nie musimy przeżywać,
Nie oznacza to, że nie jesteśmy nie wrażliwi, ale możemy pomóc.

Tylko wtedy, gdy jesteśmy nie zajęci samym bólem,
Ani jego przyjmowaniem do siebie, a współczuciem.

Pamiętajmy, że utożsamianie się z nieszczęściem to je przyciąga,
Uzmysłowienie sobie skali bólu może być rozkazem dla komórek.

Możemy stąpać po polu bitewnym wśród rannych z uśmiechem,
Nasza niewidzialna energia będzie ich leczyć samoistnie z bólu.

 

Tylko w taki sposób możemy innym też pomóc,
Nigdy z nieszczęśliwą i przerażoną miną twarzy.

Bardzo trudno jest widzieć piękno w wykręconej z bólu twarzy,
Ale pamiętajmy, że to wszystko energia w naszym polu widzenia.

Tylko my sami możemy ją zmienić na własnym ekranie życia,
Nikt bez naszej akceptacji tego nie zrobi mimo, że się wydaje.
 
 Gdy o tym pomyślimy, ale jako o obrazie, który malujemy pędzlem uwagi,
Wtedy wszystko się stanie łatwe i właśnie to możemy nazwać kreowaniem.

 

Żeby lepiej sobie uprzytomnić co mam na myśli,
Wyobraźmy sobie każdego z workiem na glowie.

Niewidzialny dla nas worek, zwiera wszystko co widzimy,
Ale tylko pojęcie naszego wyobrażenia poglądów o innych.

Tak naprawdę to ich nie ma w moim, ale prześwitujące obrazy,
To samo ich dotyczy i w ich osobistych workach, mnie nie ma.



Krótko mówiąc, tylko z obliczem własnym piękna zachwytu,
Możemy dać szczęście w miłości innym, ale na własną miarę.

We własnym worku orgazm mamy...



https://www.facebook.com/sungazing1/videos/768097856678379/