Bajki

Jeszcze niedawno takie gryfy, były i hasały po Egipcie,
Teraz wydaje się, że to między bajki można tylko włożyć.




Bajki dzieciństwa, później legendy rodziców i bardów.
Towarzyszyły nam od zarania czasów i ich cywilizacji.

Kto kogo w świadomości pouczał, czy też uczył to nie wiadomo,
Najlepszym rozwiązaniem była szkoła, jeden nauczyciel i uczeń.




Kto nim jest nie wiadomo, bo zależy od punktu widzenia,
A nie siedzenia eks katedra, czy to z wiedzą, czy z wiekiem.

Każdy uczy się samodzielnie i obserwacją od innych uczy,
Wybiera co zna już i co mu jest wygodne, a co nie wypiera.

A więc wszystko jest bajką, to jak tworzenie legendy z czegoś,
Każdy ma inne doświadczenia i sądy, jak i co innego zapisuje.

A wystarczy serce na wyższe otworzyć, a życie stanie się jak bajka:

http://tamar102.bloog.pl/id,353068321,title,O-modlitwie,index.html



Czy tworzenie takich pięknych rzeczy nie jest dla nas bajką o piękności?



"Bajka o uczuciach:

Dawno, dawno temu, na oceanie istniała wyspa,
którą zamieszkiwały emocje, uczucia
oraz ludzkie cechy - takie jak:
dobry humor, smutek, mądrość, duma;
a wszystkich razem łączyła miłość.
Pewnego dnia mieszkańcy wyspy dowiedzieli się, 
że niedługo wyspa zatonie.
Przygotowali swoje statki do wypłynięcia w morze, 
aby na zawsze opuścić wyspę.
Tylko miłość postanowiła poczekać do ostatniej chwili.
Gdy pozostał jedynie maleńki skrawek lądu
- miłość poprosiła o pomoc.
Pierwsze podpłynęło bogactwo na swoim luksusowym jachcie. 
Miłość zapytała: - Bogactwo, czy możesz mnie uratować ?
Niestety nie. Pokład mam pełen złota, srebra i innych kosztowności.
Nie ma tam już miejsca dla ciebie. - Odpowiedziało Bogactwo.

Druga podpłynęła Duma swoim ogromnym czteromasztowcem.
- Dumo, zabierz mnie ze sobą ! - poprosiła Miłość.
Niestety nie mogę cię wziąć!
Na moim statku wszystko jest uporządkowane,
a ty mogłabyś mi to popsuć... - odpowiedziała Duma
i z dumą podniosła piękne żagle.
Na zbutwiałej łódce podpłynął Smutek.
- Smutku, zabierz mnie ze sobą ! - poprosiła Miłość,
Och, Miłość, ja jestem tak strasznie smutny, że chcę pozostać sam.
- Odrzekł Smutek i smutnie powiosłował w dal.
Dobry humor przepłynął obok Miłości nie zauważając jej,
bo był tak rozbawiony, że nie usłyszał nawet wołania o pomoc.
Wydawało się, że Miłość zginie na zawsze w głębiach oceanu...
Nagle Miłość usłyszała:
- Chodź! Zabiorę cię ze sobą ! - powiedział nieznajomy starzec.
Miłość była tak szczęśliwa i wdzięczna za uratowanie życia,
że zapomniała zapytać kim jest jej wybawca.
Miłość bardzo chciała się dowiedzieć kim jest ten tajemniczy starzec.
Zwróciła się o poradę do Wiedzy.
- Powiedz mi proszę, kto mnie uratował ?
- To był Czas. - Odpowiedziała Wiedza.
- Czas ? - zdziwiła się Miłość. - Dlaczego Czas mi pomógł ?
- Tylko Czas rozumie, jak ważnym uczuciem w życiu każdego człowieka jest Miłość.
- Odrzekła Wiedza."

https://www.facebook.com/blizniaczeplomienie/?fref=photo
 

 https://www.youtube.com/watch?v=NxnsYr05RVs

Więc to czas i niejako automatycznie leczy zawsze nasze rany,
Wszystkie grzechy idą w zapomnienia, a gdy się zakochamy...

Chrońmy czas jako najwyższy skarb w naszych dłoniach,
To on wszystkim porusza jako pojęcie i tworzy nasze bajki.

To co nas boli i w tej chwili "tu i teraz" to po chwili stanie się cieniem,
Nieważne jakie to były straszne rzeczy jeśli stały się doświadczeniem.

Pamiętajmy, że doświadczenie tworzy podstawę rozumienia tu szczytu piramidy,
Piramida wiedzy, dom podpiera, drugim bokiem wiara, dachem miłość zwieńcza.

 

Czy to nasza kreacja czy Boga, czy wspólna, a nasza mniej udana,
Przykład rodziców i dziecka za tą ostatnią optuje, ale to też bajka.