Sobek

Jak uzdrowić chorą z własnej chorej wyobraźni,

Osobowość skupiającą uwagę na ciele, a nie Jaźni,

Zamkniętej w swoich myślach choroby jak w łaźni,

W oparach obaw chorych myśli o fizyczne zdrowie?

Nie mogącą samej się z tego uwolnić i od tych myśli,

Patrzącej na wszystkich z udaną obawą, o ich zdrowie,

Myślącej samej w strachu, że umrze tuż przed innymi?

Same ze strachu nie potrafią myśleć o innych,

Bo skupiają się całkowicie i jedynie na sobie!

Czasami komplement twarz im chwile rozjaśni,

By dosłownie za chwilę - szukać nowych chorób.

Oczywiście w ciele własnym i zapożyczonym,

Od innego, gdy własnemu ciału lat nie ubywa,

Wypisany na twarzy w miejsce urody ślad ich,

Co zmarszczek dodaje, a rozumu nie przybywa!

Tak to bez miłości we własnej, a sobka wyobraźni,

Pozostają zamknięci myśląc tylko o sobie samym!

Dręczą własne ciało chorymi o nim wyobrażeniami,

Dumnie umierają z nim i na pięknych cmentarzach,

Jako ekonomicznym zapleczu religijnych kościołów.