No właśnie..



 

Jeśli jesteśmy stwórcami, to nie możemy tworzyć i bez innych,

Trudno to sobie uzmysłowić, ale taki jest efekt naszych komórek,

To w nich zmiany następują na podstawie naszych uczuć i myśli,

A więc musimy uważać na to, co myślimy, czujemy i mówimy..
 

 

Synapsy nie mogą wiedzieć o innych synapsach komórek,

Tak jak my nie wiemy o tym co myślą inni o nas i świecie,

Więc czyżby od nas zależała kondycja wszechświata Boga,

A głównie od przepływu naszych informacji uczuć i myśli? 

 

Jeśli to tak to natychmiast sam się teraz poprawię,

Nie mogę szkodzić Stwórcy jako i sobie samemu,

Muszę poszerzyć świadomość całego Stworzenia.

'Dlatego uważamy, że dobrze jeżeli wyjdziemy z przyzwyczajeń uwarunkowań
przezwyciężymy ogrom błędnych kłamliwych manipulujących informacji..
przekonań przezwyciężymy ograniczenia które sami tworzymy..
wtedy możemy być tym kim chcemy..'


Dlatego każdy z nas musi z życiem wziąć się osobiście za bary,
Nie da się komuś wcisnąć niczego, bo na naszym ekranie życia,
Każdy z nas jest projektorem i twardym dyskiem karty pamięci,
Sam sobie sterem, żeglarzem i okrętem, wozem, woźnicą i koniem.

Dlatego ci inni, to niech sobie, co chcą mówią,
Są auto projektantem przez nas tu tworzonym,
Prowokacyjnie stawiającym nas w nieciekawej,
Ale i nie pozbawionej humoru sytuacji w życiu.

Podobnie dzieje się, kiedy siedzimy przed komputerem,
Akcja twórcza w nasz projekt, to tak nas wciąga w niego,
Że zapominamy o świecie i wchodzimy z jednego w drugi,
Przecież podobnie dzieje się z reinkarnacją, bo i tak samo,
Początkowo pamiętamy, ale potem z czasem zapominamy,
Podobnie jest z graczem w kasynie chcącym odegrać stratę.




Pewnie tak jak gry komputerowe z samym sobą się nam znudziły,
A więc stworzyliśmy drugiego gracza, a potem kolejno następnego,
Z czasem liczba ich się powiększyła, że zaczęliśmy sobie zagrażać,
Nasza świadomość na nich się na tyle rozbiła, że sama straciła pamięć.

To co realne stało się zapomniane, a iluzja taką realnością,
Wystarczyło w nią uwierzyć i w niej na stałe tu zamieszkać.
Dopóki raz w jednej, a raz w drugiej i na przemian byliśmy,
Na zasadzie stąpania obu nóg na przemian, to było i dobrze,
A gdy zdecydowaliśmy stanąć w rzeczywistości iluzji dłużej,
To wtedy wciągnęła nas, a ta druga noga zawisła w powietrzu.

Większość tych bajek dla dzieci mówi o zaklętym królestwie,
By w końcu za sprawą jakiegoś pocałunku się ze snu obudzić.

Więc nie odrzucam żadnej koncepcji, ale i nie wierzę ślepo:
https://www.youtube.com/watch?v=Jfxe-kTcays

Dlaczego nasze Galaktyki i droga mleczna nie są okrągłe, a płaskie,
Nie wiem, pozostawiam to czytelnikom do zastanowienia bez sugestii.