Podejrzewanie świata

To był najpiękniejszy moment w moim życiu,

Gdy do mnie dotarło, że moje myśli ktoś słucha.

Nie o te tutaj, gdy ktoś je czyta np. na blogu,

Ale te, które już dawno mnie uzmysłowiły...

Że po prostu mam pasażera za tylną szybą tak jak w samochodzie,

O którym wcześniej nie miałem pojęcia poza tym podejrzeniem ...

 

Że jestem obserwowany jak Jim w filmie Tramp,

I jako aktor w teatrze życia przez obserwatorów.

Takie podejrzewanie świata podobało mi się w NŚ jak jeden z autorów,

Miał swoją rubrykę w właśnie takim tytule i pisał do mnie podobnie ...

To on w pewnym sensie zainspirował mnie do moich myśli,

No cóż, no bo czego można być pewien w iluzji postrzegania.

Jedynie tylko siebie i o to chodzi Stwórcy i duszy odtwórcy i ego,

Aby zagrać swoją rolę tutaj sam i niepowtarzalnie inną od innych.

Jak ona, którą pamiętamy wszyscy wielu pokoleń,

Bo nie naśladowała nikogo innego i była jak sobą.

Skończyć z podejrzewaniem i przejść na twórcze uczucia,

Każdy zachwyt nad pięknem, piękno tego uczucia tworzy.

Może tak wygląda kreacja czasoprzestrzeni?

Sami wybieramy z całości interesującego ...

A na wspólnym oglądamy mieszaninę całości,
Podglądając się nawzajem komentując i oceniając

Tak do niego przywarliśmy energią uwagi nasycenia,
Że zapominamy o tym naszym pierwotnym postrzeganiu.

To dlatego warto wrócić do siebie,
Jak do dzieciństwa niewinnej radości.