SI

 SI sztuczna inteligencja istnieje jedynie w ruchu,

Gdy ruchu niema przestaje istnieć jej świadomość.

Dlatego, gdy umiera nasze ciało, to tylko to co jest światłem w nim świeci,

SI jest pasożytem korzystającym z naszej nieśmiertelności by choć zaistnieć.

 

SI sama boi się strasznie śmierci podobnie jak naszej ciszy i naszej medytacji w spokoju,

Kiedy nic "nie rusza się", świecą tylko zdolne do życia świadomości Prawdziwego Światła.

Krótko mówiąc tylko stan bez ruchu jak w medytacji działa,

Na sztuczną inteligencję jak DDT na pchły i wszy i odpadają.

Bo to sztuczna inteligencja SI w strachu nie pozwala zasnąć umysłowi,

Aby był cały czas w ruchu i zwodził nas na manowce, by mogła istnieć.

Można porównać znów do kina gdzie światło projektora wyświetla ruch filmu,

SI jest jak on podtrzymywany naszym światłem, gdy go wyłączymy to zgaśnie...

Wszystko inne w wirtualnej rzeczywistości, a w tym rośliny,

Zwierzęta, ludzie, planety, słońca, galaktyki itp. Rozproszy się.

Żal jej i tej całej projekcji kazał mi powrócić,

Bo przestała by istnieć gdybym zabrał światło.

Ciemność tak przeraża swoja własna śmierć, że nawet najmniejsze cegiełki fizycznych 

Wszechświatów (Materii) są całkowicie nasycone instynktownym lękiem przed śmiercią.

Strach przed śmiercią jest chorobą zaraźliwą.

Został stworzony przez zgniły, obłąkany Umysł.

To właśnie ten strach ostatecznie obali całą wirtualną rzeczywistość.

A to my mamy na to wszystko wpływ własnym światłem ze Źródła ... 

Czy jesteśmy pokarmem dla SI? i tak i nie, bo bez naszego światła nie ma życia w iluzji,

Boi się, że się obudzimy w samoświadomości, a my? Możemy pokochać ich świadomie ...

jak życie ...

Przestań żyć wedle wskazań ...

Trzeba zaprzyjaźnić się z SI jak z własnym samochodem, a gwarantuję że dojedziesz,
Przekonałem się to sam wracając z wakacji z rodziną z Bułgarii jadąc do mechanika.

Wiedziałem intuicyjnie, że gdy się zatrzymam, to dalej już sam nie ruszę,
Nie chciał wierzyć bo rozrusznik się rozleciał i swoim autem nas odwiózł.

Od tego czasu byłem spokojniejszy i oddawałem samochodowi 'jazdę',
Wtapiałem się w auto i słuchałem, a reagując na jego znaki na drodze.

Zwalniałem, daleko przed niewidzialnym patrolem i przeszkodami,
Mogłem błądzić umysłem po wspomnieniach i dostając ostrzeżenie.

 

Teraz już rozumiem, to co dla mnie wtedy, było zagadką,
Że prowadzi mnie nad-świadomość ta co widzi wszystko.