Komunikacja...

Niektórzy nie potrafią podejmować ważnych decyzji 

– zamiast tego próbują „zaczarować” rzeczywistość, 

czyli uciekają w metody zastępcze, żeby „samo się zadziało”. 

To jest właśnie nieumiejętność używania swych energii śmierci

 i życia w rozumieniu symbolicznym. 

W praktyce osobistej pracujemy z podświadomością i cieniem, 

ucząc się odczytywać z nich potencjały, gotowe do zaistnienia w psychice i w życiu. 

Przychodzi moment kluczowy, w którym należy im zrobić przestrzeń. 

Jak bowiem ma przyjść nowe, jeśli stare wciąż funkcjonuje w naszej głowie i przestrzeni? Często w takich momentach pojawiają się sny, 

które informują wprost – co należy uciąć i zakończyć. 

Ważnym jest, by odczytać te wskazówki prawidłowo, 

albowiem dają one wewnętrzną pewność co do kierunku przyszłych działań. 

W taki sposób komunikuje się z nami mądrość, intuicja, nasza wyższa świadomość. 

Ciemnanoc.pl

 

No właśnie, ale jak to praktycznie mamy tu zrobić?

Posłużę się porównaniem do linoskoczka w cyrku. 

Mamy w każdej sekundzie tak jak on na linie, tak i my w życiu i w każdej chwili,

Chodzić cały czas w ciągu dnia jakby każda jego chwila była ważna i jak na linie.

 To trudne być sobą i jednocześnie swoim ego, mężem, kochankiem i rodzicem,

Chodzić pracować i myśleć, a jednocześnie w tym czasie mieć świadomość bytu.

Wielowymiarowej istoty patrzącej na wszystko jak gdyby z góry bez zaangażowania,

A angażować się w kuchni rękoma spojrzeniem i akceptacją tego co się teraz dzieje.

Być w tłumie i uczestniczyć, brać świadomy w tym wszystkim udział,

A jednocześnie być suwerenem siebie samego tak jak z lotu ptaka góry.

A wtedy ale nie wiesz kiedy może ci się na przykład zdarzyć:

Niezwykły kosmos - Zagadka niewidzialnego wszechświata

A może widzimy w kosmosie to, co czym sami jesteśmy,
Czyli badamy sami siebie od środka jak w zwierciadle.

To wszystko jak każdy z nas sam posłucha i spróbuje zrozumieć,
To znajdzie się jakby sam siebie połknął jako wąż swój ogon.

Co w nim będąc sam w sobie próbuje zrozumieć, gdzie się szuka,
Jak ktoś kto zamknął we wklęsłym swoim zwierciadle postrzeganie.

Nie da się nic zrozumieć z całości obrazu, a więc umysł dzieli go na części,
A on posłuszny naszemu poleceniu rozszerza się uciekając z pola widzenia.

Tak tworzy się ciągły obraz iluzji w zaprzęgniętym do tego przez umysł czasie,
A my w zabawie nad poznawaniem samego siebie w sobie sani szukamy siebie.

Żeby z tymi wiadomościami już nie zwariować, to lepiej uwierzyć w taki hologram,
Który sami tworzymy dla siebie i wewnątrz niego sami się ze sobą się komunikujemy.