Obraza

 

Mamy tutaj coś ze wspomnień dziecka, kiedy nam brakuje argumentów,

Wtedy plujemy na kogoś słowem lub oszczerstwami, tak dając swoje rady,

Nie musimy ścierać tablice zapisaną kredą przez kogoś innego, a na blogu,

Można treść z którą się nie zgadzamy pominąć milczeniem i wpisać swoją.

 

Czasami spotykam się z podobnymi sprawami na drugim blogu,

Jest to co prawda margines komentarzy dialogów, ale i to zawsze,

Może stanowić przyczynek złego samopoczucia i rodzić frustracje.

 

Nie myślę o sobie, bo dawno staram się nie przejmować je do siebie,

Staram się ze spokojem im tłumaczyć, że treści wklejanych wpisów,

Gdy nie są moje to nie mogę ich bronić, a autor tym bardziej nie może.

 

 

 

 

Odrzucając takie dziecinne skojarzenia o rywalizacji, to problem jest wtedy,

Gdy ktoś to robi z niskiej samoceny, a więc też i innych do niej sprowadza,

To usiłowanie pogrąża jego samego, a innym robi się przykro z tego powodu.

 

Przykładem mogą być napaści na tych co się nazywają Mistrzami i Nauczycielami,

No cóż, gdy tak się czują, chwała im za to, gdy mają na myśli utożsamiającą się Jaźnią.

 

Nie precyzują tego za każdym razem, a więc są atakowani i za pychę,

Za rozdęcie "ego" dobrego samopoczucia, jak i wiedzy ponad innych,

To sprowadza ton dyskusji na tory oceny, a obraza jest jej narzędziem.

 

 

Sokrates to właśnie mój mentor i nauczyciel i choć skończył nieciekawie,

Ale to żona Ksantypa, chyba miała w tym jakiś udział, bo to dzięki niej pisał,

Nigdy by nie doszedł do swoich rezultatów przemyśleń, gdyby mu schlebiała.

 

Więc, gdy ktoś bez przerwy coś ci zarzuca jako kłamstwo,

Również i niezdarność do zdobywania sukcesu i pieniędzy,

Zmusza niejako do samoobrony twórczej, jak i przemyśleń.

 

 

No i tu mamy właściwą odpowiedź na sens obrazy innych,

Jeśli to robimy, to napełniamy własną szklankę życia losu,

Inni są jedynie lustrem naszych wewnętrznych przemyśleń.