Zasadnicze pytania

Jak wejść do jaskini swojego wnętrza serca ciała?
Jak to zrobić, aby być w dwóch miejscach na raz?

Jak rozbić dźwiękoszczelną szybę za sobą w samochodzie,
Aby usłyszeć intuicyjny głos tego wiecznego ciała pasażera?

Każdy sam musi to zrobić w sobie, bo nie ma jednej drogi,
Ten świat jest oceanem zmieniającym się za każdym razem.

A my, żeby nie zwariować, robimy wokół siebie ograniczenia,
Staramy się w nich jakość przeżyć, ale teraz się one rozpłyną.

Przypowieść o lustrzanej komnacie.

Uczeń zapytał mistrza:

– Mistrzu, czy świat jest wrogi dla ludzi? Czy niesie zło czy dobro?

– Opowiem ci historię o tym, jak świat odnosi się do człowieka, – powiedział mistrz. 

– Był sobie kiedyś wielki król, który kazał zbudować piękny pałac. 

Było tam wiele wspaniałości. 

Wśród różnych cudów i ciekawostek w pałacu było komnata, 

w której wszystkie ściany, podłoga, drzwi, a nawet sufit – były zrobione z luster. 

Osoby wchodzące do komnaty w pierwszej chwili nie zdawały sobie sprawy, 

że stoją przed lustrami – tak bardzo zacierała się granica między światem rzeczywistym 

a odzwierciedlonym. Ponadto ściany komnaty zostały tak zbudowane, 

że na każdy dźwięk odpowiadało echo. Gdy ktoś pytał: „kim jesteś?”

- słyszał w odpowiedzi z różnych stron, „kim jesteś?… kim jesteś?…, kim jesteś?…”

Pewnego razu do komnaty dostał się pies i zamarł w zdumieniu pośrodku, 

otoczony sforą psów ze wszystkich stron, a także z dołu i z góry. 

Pies na wszelki wypadek ostrzegawczo pokazał kły 

i wszystkie odbicia odpowiedziały mu tym samym. 

Pies zawarczał. Echo odwzajemniło głośnym warczeniem. 

Pies szczekał coraz głośniej. Echo też. 

Pies biegał tam i z powrotem, próbując ugryźć odzwierciedlające się w lustrach psy, 

jego odbicia też biegały i gryzły. 

Rano królewska służba znalazła wycieńczonego, 

nieprzytomnego psa, otoczonego przez setki nieprzytomnych psów. 

W komnacie nie było niczego, co mogłoby zagrozić psu, prócz jego własnego odbicia.

– Bo widzisz – powiedział na koniec mistrz – świat nie jest ani dobry, ani zły sam w sobie. 

Wobec człowieka świat jest obojętny. 

Wszystko, co dzieje się wokół nas jest tylko odzwierciedleniem naszych myśli, 

uczuć, pragnień i działań. Świat to jedno wielkie lustro.”

Gdyby się pies nie ruszał i nie warczał szczerząc kły,
Nie byłoby ruchu i całego zamieszania, tylko on sam ...

Tego uczy Budda, tao i wszelkie medytacje umysłu,
Bo to nie ty grasz rolę przestraszonego psa tylko ego.

Nie lepiej wtedy przestać patrzeć i wyłączyć inne zmysły,
Powoli cofając się wycofać się z sali luster umysłu ego...

Zanim do niego wejdziemy po urodzeniu,
Musimy podobnie widzieć i się doń dostroić.

 

Jest to pierwsze rozwiązanie jako pewne wycofanie z ekranu postrzegania,
Następny krok jest trudniejszy, bo to oddanie się duchowi gdy pozwalamy.

Właśnie tak odbieramy innych na ekranie i zaczynając żyć,
Od niemowlęctwa, tak tworząc iluzję, a ponoć i odwróconą.

To zgranie jak powyżej umysłu i podświadomości konia,
Wtedy, gdy razem poddają się sugestii wspólnego ducha ...

A gdyby?