Pragnienia

Pragnienia, to te bez rozkazu myśli,

Są tak jak ślepe łuski dla żołnierza,

Trzeba je samemu zamienić na myśli,

Ale takie wyłącznie czyste i zmusić,

Tak jak siły natury i prądy światła,

Do zwielokrotnionej mocy ich życia.

Ale zgodnie z naszym dążeniem

Tą radością dążenia do połączeń,

Z całym Stwórcy Stworzeniem,

Łączącym wszystkie tu światy!

Nie można przyjmować naszej nauki,

Opuszczając co drugie słowo i zdanie,

Trzeba przyjmować wszystko razem,

A nawet te brakujące, czy te nie znane.

Duch je tu wszystkie tak sam odbierze,

Tak jak ich ukryty sens czy znaczenie,

Pomiędzy zdaniami czy treści słowami!

Nie można być dobrym i łaskawym,

Życząc źle sąsiadowi i nawet złemu!

Wiedzę trzeba przyjmować w całości,

Albo, nie przyjmować wiedzy wcale!

Nie da się zrobić rzeczy materialnej,

Bez jej zakończenia i tylko w części,

Bo staje się bezużytecznym - bublem,

Praktycznie tu niepotrzebnym nikomu!