Ach te dzieci...

Dzieci, małe lustereczka tego co skrywamy,

A może to do czego przyznać się nie chcemy?

Odbijają na żywo i bez pozwolenia i te to coś,

Co tak skrzętnie przed nimi samymi skrywamy?

Poruszają nas do głębi i do żywego trzewia,

Naruszając, taką cienką warstwę osobowości,

Co nas w naszym życiu tak to u innych złości,

Co nam nie wyszło, a przyznać się nie chcemy.

Programowanie zawsze wiąże się z jednym:

Co sam tutaj posiejesz, to jak chłop zbierasz,

Co w studio tu nagrasz, to odtwarzać możesz.

Czy tak samo jest na bio-komputerze dziecka,

Świeżo po urodzeniu i czystego jak taśma i dysk?

Więc sam zgodzić się musisz,

Gdy w nim słyszysz echo- tego,

Swojego wcześniejszego nagrania.

Bo to z Ciebie, a nie było z kamienia,

Nagrane już wcześniej i odtwarzane,

Choćby i teraz, właśnie w chwili, dziś!